Zoorun : lopen tussen de beesten !

Voor dit weekend stond er een training van 12 km op het programma. Het hele weekend stond echter in het teken van ‘hard werken’ en gisteren had ik dan ook taak na taak afgevinkt, kwestie dat het een beetje vooruit zou gaan.

Ondanks het feit dat het een duurloop was (zonder stress voor snelheid !), had ik toch de indruk dat ook dit een taak was die ik moest ‘afwerken’.

Tot ik mij de Zoorun in Lommel herinnerde : vrij aanvangsuur en lopen tussen de dieren ! DIe ‘loop’ zag er al heel wat aantrekkelijker uit !

Deze morgen vertrok ik dan ook richting dierentuin Lommel. Uit niets bleek dat het pas de eerste keer was dat ze de loop organiseerden. Er waren parkingwachters en van ver stond de weg naar de ZooRun aangegeven. De inschrijvingen verliepen vlot en er was een bagagedepot voorzien. Geen startnummers maar een gekleurd armbandje naargelang je afstand, 5, 10 of 15 kilometer en nee, géén rondjes.

De informatie die op de website stond was heel correct, ik liep grotendeels op onverharde grond (60 %) en single track (10 %) en maar een beetje (10%) op verharde weg. Voor mij leek het bij tijden meer op een veld- of trailrun dan wel een gewone loop. Bij tijden zakte ik tot boven mijn enkels weg in de modder, maar dat kon de pret niet derven.

Door de ‘vrije start’ was dit voor mij een prima oefening om mij ‘af te schermen’ van medelopers. Tijdens gewone wedstrijden brengen ze mij in de war, ik wil precies altijd ergens aan hangen of inhalen terwijl het toch belangrijk is dat ik mijn eigen tempo loop en niet bijna doodval de laatste kilometers. De vrije start zorgde er ook voor dat er nooit echt veel volk tegelijk liep, want er was best veel volk komen opdagen, meer dan voorzien denk ik – er waren toch geen goodybags meer op het einde en ik had er héél veel zien staan !.

Het laatste stuk had ik het lastig. We gingen over de 10 km (dus geen exacte afstand) en de paar bruggen en het manoevreren in modder begonnen hun tol te eisen.  Die laatste kilometer liep ik tussen de leeuwen en zag ik nog zijdelings een panter naar mij kijken alsof ik een happige brok was en dat deed me toch nog die laatste kilometer volhouden om niet te stappen. Dat was even wel verleidelijk, zeker toen de apen show gaven en er vele gewone bezoekers gewoon op de weg stonden.

Deze loop heeft mijn weekend toch nog goed gemaakt. Ik vind de formule super en ik hoop dat ze het volgend jaar opnieuw zullen doen, al besef ik dat ze maar een beperkt aantal lopers zullen aankunnen, vooral voor het stuk dat door de zoo gaat.

Prestatiegewijs ben ik content, want ondanks het feit dat de loop zwaar was (door de ondergrond, de bruggen, de vele draaien en hoeken) heb ik dezelfde gemiddelde snelheid gehaald en dat terwijl er hier en daar stukjes waren waar je verplicht was om te stappen wilde je niet in een modderbad terecht komen.

Hier zit een contente loper !

Uit de comfortzone en meteen al gedwarsboomd

Ik ben terug begonnen met een schema en dat is niet min. De eerste 3 weken liep ik mijn gebruikelijke 5 kilometerrondjes. Nee, dat is niet veel, maar goed, die zaten in mijn benen.

Op week 3 moest ik al een paar keer 7 km lopen. Dat is 2 kilometer bij en verhoudingsgewijs is dat wel veel (een kleine 50 procent meer). Deze week (week 4 dus) ging dat meteen naar 10,5 km.  Dat is in 4 weken tijd een verdubbeling van de afstand.

In principe moet dat lukken natuurlijk, ik heb een hele tijd lang die afstand niet meer gelopen maar ik heb ‘m ook al heel veel gelopen en ook heel wat langere afstanden. Maar in tegenstelling tot de lichamen van al die getalenteerde sporters, juicht mijn lichaam een inspanning die plots dubbel zo groot is niet toe. Dat lichaam (en ik geef toe, ook de geest) zegt “Hou ons in de comfortzone, waarom ga je nu zo moeilijk doen ?”.

Comfortzone mag dan wel comfortabel zijn, het brengt je ook wel niet verder. Dus zag ik deze morgen de zon en dacht : we gaan die 10,5 kilometer gewoon doen. NIET in de val lopen van de snel te lopen want dan zal dat lichaam (terecht) zeggen dat ik overdrijf en dan moet ik dat geen keren meer herhalen.

Dus nam ik mijn Garmin (620) en wou de 10,5 kilometer inplannen en ondertussen naar Friedl Lesage luisteren om 11 uur op de radio. Want verveling, da’s ook een dwarsbomer, maar met Friedl tussen mijn oren zou dat geen probleem zijn.
Volgende week staat er een training van 12,5 kilometer op het schema, dus je ziet hoe snel die afstanden stijgen. No way van trainingen over te slaan, het wordt alleen maar erger langer.

Ondertussen is het bijna 12 uur en Garmin Connect blijft rommelen. Dat hij mijn toestel niet kent. Dat hij niet wil versturen (wel naar de Swim, naar de Edge), dat hij updates nodig heeft en dat hij gewoon niet wil.

Gelukkig registreert hij nog  (het valt nog te bezien na al die updates) en ik zeg aan mezelf dat er ooit een tijdperk heeft bestaan waar mensen liepen zonder GPS.  Het lopen gebeurt tenslotte met de benen en niet met al die high-tech. Het toont meteen ook hoe ik wel een beetje vastzit aan dit alles.

Wat is mijn grootste vrees ? Dat ik te snel ga lopen. De afstand is geen probleem, ik heb die uitgetekend in Map My Run en ik weet welke toer ik moet lopen om 10,5 kilomter te lopen. Het lief zegt terecht ‘je kan toch kijken hoe snel je loopt’ (dus zonder de piep) en dat is natuurlijk ook waar, al vind ik het maar niets om continu te moeten kijken.

Ondertussen (de updates zijn op dit eigenste moment bezig) heb ik het gevoel dat ik hier al mijn tijd verdoe en dat ik nu al op de terugweg had moeten zijn.

Zal ik het gewoon doen, zonder GPS en met een doodgewone klok ? Als ik tenslotte traag moet lopen, wat kan er mis gaan ? Die afstand alvast niet. En nu is de zon er toch ?

Update : na 2 uur gevloek krijg ik hier het schermpje dat ‘update geslaagd’ en staat mijn duurloop van 10,5 kilometer op het schermpje van de 620. Mijn hartslag zit van al die frustratie wel al onmiddellijk hoog ! 

Dwars door Mechelen

Ergens begin augustus heb ik er weer een serieus gedacht van gemaakt. Minimaal 3 keer lopen per week en een schema voor Dwars door Hasselt, de 10 km. Ik koos voor een schema van Garmin zelf en opteerde voor ‘Lopen op hartslag’. Tien kilometer in Hasselt ergens in oktober, dan zou 5 km in Mechelen, zo’n 3 weken voor Hasselt, ook wel lukken. Goed plan dus : methode en doel !

Maar omdat ik eigenlijk nooit gestopt was met lopen (gewoon niet meer zoveel) en al zeker niet met sporten (dat in de zomervakantie altijd piekt in volume), was het eigenlijk geen probleem om snel weer aan 5 km te zitten. Nog lang voor Mechelen in zicht was liep ik die weer zonder veel inspanning, zij het niet al te snel, maar daar wil ik mij geen zorgen in maken.

Omdat ik ook bewust met tijd wil omgaan was de rekensom al gauw gemaakt : naar Mechelen gaan zou mij een halve dag kosten. De weg naar Mechelen (45 minuten, enkele rit,  in het beste geval) parkeren, inschrijven, wachten op de start (je moet toch ook een beetje op voorhand zijn) en dan ook weer terug van Mechelen Centrum naar de parking aan de rand van de stad, enzovoort. Mechelen als wedstrijd is oké, zeker de 5 km is gevariëerd (ik liep er zowel de 5 als de 10 verschillende keren), maar deze morgen – met een stralende zon – besloot ik dat het Dwars door Rillaar zou worden. Vertrokken vanaf mijn huisdeur,  meer gelopen dan de 5 km, douche en al, het heeft mij alles samen 1 uur gekost.

En laat ik maar meteen zeggen : Rillaar is ook schoon én ik had er alle wegen voor mezelf, hélemaal ! En supporters waren er ook !

Plaats genoeg voor mij !

 

Trouwe supporters !

 

Het nieuwe werkjaar

Eind augustus betekent einde vakantie maar ook de verrassing van een nieuw werkrooster. Ik werk dan wel niet voltijds, het is toch nieuwsgierig afwachten op welke dagen ik zal moeten werken en of mijn werken verdeeld wordt op vele halve dagen of juist niet.

Gelukkig doet iedereen heel hard zijn best bij ons op het werk om het rooster zo goed mogelijk te maken, rekening houdend met zowel de leerlingen als de collega’s.

Vorig jaar was ik vele uren op school zonder lesopdracht, het waren gaten van 2 tot 3 uur. Tussendoor naar huis gaan was geen optie met minimaal 45 minuten werkverkeer voor 1 rit. Het werd dan maar lopen en een abonnement op de fitness tijdens de daluren.

Dit jaar heb ik meer geluk. Op woensdag hoef ik geen les te geven en laat het nabije zwembad nu toch wel beslist hebben dat ze voortaan om 9 uur open zijn. Geen scholen te bekennen en ook weinig volk. Heerlijk is dat. Ik begin ’s morgens vroeg aan mijn werk en stop tegen 11uur.  Heerlijke beloning, zo’n zwemtraining zonder veel volk in het zwembad.

Geen groot zwembad, maar als je maar met zo’n vijftal mensen bent is het regelrechte luxe ! (foto http://www.triatlonwedstrijden.be)

Het lief wou het dit jaar wat sportiever aanpakken en kocht een elektrische fiets.  25km op en 25km terug via de Hagelandse Heuvels. Aanvankelijk dacht ik je bij zo’n fiets niet echt moest duwen. Verkeerd gedacht ! Het is merkelijk minder inspannend dan met een gewone fiets, maar het blijft wel trappen. Uiteindelijk ben ik ook gevallen voor zo’n elektrisch ros en wel om de volgende reden : het is veel minder stresserend dan 45minuten in de auto op het drukste moment van de dag. We  moeten er wel vroeger voor uit bed (30 minuten) en we rijden er wel langer op, maar het buiten zijn, zelfs in regen en wind, geeft energie. Het terugrijden is helemaal de max, want dan rijden we via de meest landelijke wegen 10 minuten om, met zicht op schapen, eenden, koeien en de heuvels van het prachtige Hageland. Soms rijd ik al eens langs het kasteel van Horst om er een groet te brengen aan de Rode Ridder.

Kasteel van Horst, altijd een omwegje waard !

Blijven natuurlijk nog over de looptrainingen. Die gaan goed. Ik blijf het schema van Garmin volgen op hartslag. Tot nu toe moet ik vooral trainen op een hartslag die lager ligt dan 129 en dat blijft een uitdaging, maar gelukkig gaat dat altijd maar beter. Drie keer per week staat er een looptraining op het menu, bij voorkeur niet gecombineerd met het fietsen, maar soms wel.

Tenslotte zijn er ook nog de Aktiviawandelingen.  Wandelen blijf ik heerlijk vinden : het wandelen door nieuwe stukken natuur, het genieten van de seizoenen. Soms doe ik de vele kilometers alleen en is dat zo heerlijk afkicken van allerlei zorgen en stress, soms wandelen het lief en ik samen – genieten van alles en elkaar.

Je ziet, alles goed hier Ten Huize Kaat.

Cijfers motiveren

Soms denk ik dat het voor mij véél makkelijker zou zijn mocht er meer gecommuniceerd worden met cijfers.

– Hoe gaat het met je ?
– Een zesje
– Wat vond je van de film ?
– Een negen
– Heb je nog veel werk ?
– Een vijfje.

Soit, zo gaat het natuurlijk niet maar cijfers zijn wel duidelijk. Sommige cijfers zijn ook heel mooi en andere helemaal niet*. Sommige zijn evenwichtig en andere grillig, maar daar ga ik het niet over hebben, kwestie dat ik niet helemaal gek word verklaard !

6  trainingen doe ik momenteel per week gedurende deze vakantie en soms komt er nog een extraatje bij. Ik voel mij daar heel goed bij. 3 looptrainingen naar het plan van Mr. Garmin, 2 zwemtrainingen, 1 variabele (fietsen of wandelen) en soms eentje eXtra.

6T + X   = 3L + 2Z + 1V + X

2000 meter per zwemtraining
Is het richtgetal van het aantal meters dat ik zwem. Aanvankelijk had ik als doelstelling 3000 meter verdeeld over 2 trainingen, maar algauw bleek dat ik de eerste training altijd meer dan de obligate 1500 zwom, waardoor het eerder 2000 + 1600 of zelfs 4000 geworden is.

129 hartslag
De meeste looptrainingen moet ik onder de 129 BPM doen en dat is niet simpel want ik flirt nogal met 131-132. Maar meestal lukt het wel. Dat betekent natuurlijk traag lopen en veel conditie opbouwen. (Hoop ik toch). Ik zag dat ik mij de komende training eens mag uitleven tot 145 ! Stel u voor ! 145 !

6 kg ben ik afgevallen sedert de zomervakantie begonnen is. Dat is ongeveer een kilo per week. Ik eet evengoed alles als voorheen. Maar merkelijk minder. Ik hou een  eetdagboek (My Fitnesspal) bij en noteer iedere dag schoon het getal van de weegschaal. Het is zoals het is : cijfers liegen niet, of ze nu kilogram of Cal achter zich hebben staan.

Cijfers motiveren en Garmin heeft dat goed gezien !

• Garmin zegt netjes hoeveel uren per week ik train en genereert rapportjes. Ik kan daar op kicken.
• Garmin zegt ook hoe het gesteld is met mijn algemene conditie. Mijn VO2max staat momenteel op 39, ik ben dus een beetje beter geworden !
• Mijn SWOLF-score is goed volgens Garmin, maar ik weet nog niet goed hoe Garmin dat vergelijkt. Ik moet me daar nog eens in verdiepen.
• Garmin vertelt me ook netjes wat mijn ‘hersteltijd’ is. No excuses ! Maar ook niet overdijven.

En zo kan ik wel een tijdje verder gaan. Ik heb grafiekjes en niet alleen als het over sporten gaat. Als het kon zette ik alles in formules.

Nog 2 nachtjes slapen en ik mag terug op vakantie !

 

 

(*) een training van 9,7 km, dat is geen getal, of zoals ik laatst zag "1950 meter gezwommen", dat kan je toch niet zo laten ?

 

 

 

 

 

 

 

verliefd op zwemmen (en de rest)

Ik kijk terug naar een fijne sportieve week. In de vakantie gaat dat toch allemaal beter. Op één dag na – en met het excuus dat er ‘rustdag’ stond op het (loop-)schema – heb ik alle dagen gesport.

Deze vakantie heb ik het zwemmen ook weer serieus opgepakt en ben weer “totally in love” !  Zwemmen is voor mij pure ontspanning. Sommige mensen gaan mediteren, of doen aan yoga of mindfullness, voor mij doet zwemmen dit ! Onderstaande citaat zegt het eigenlijk helemaal :

“you disappear” , ik hoop dat dat niet klinkt als een drugsverslaafde. Maar ik denk dat het herkenbaar is voor veel sporters : gewoon weg zijn van alles. Er zijn wel eens mensen die zeggen dat het druk is in een zwembad en dat kan wel, maar zwemmers (zeker de baantjeszwemmers) laten elkaar helemaal gerust. Je komt niemand anders tegen dan andere zwemmers (lang leve de baantjeszwemmers !) en je wordt ook zelden bekeken.

Ik zwem de laatste maanden continu met muziek in mijn oren, geweldig is dat, en dat zorgt er natuurlijk voor dat de wereld nog meer enkel en alleen van mij is. In mijn MP3 speler zit ook een timerfunctie, wat betekent dat ik mij niet eens zorgen hoef te maken over ‘hoe lang’ of ‘wanneer ik thuis moet/wil zijn”. Ik zet ‘m op x-aantal minuten en dan valt de muziek gewoon stil, tijdens het laatste of voorlaatste baantje krijg ik zelfs nog een waarschuwing.

Het grootste – naar mijn mening toch – probleem bij het zwemmen is inderdaad wel zwemplaats vinden. Dat is een probleem dat je niet hebt met lopen : banen en wegen genoeg ! Geen openingsuren ! Voor het lopen (en in iets mindere mate het fietsen) heb je bij wijze van spreken 24/24 en 7/7 de kans om er volop voor te gaan.
Bij het zwemmen is dat minder en nu ze mijn “woonplaats”zwembad gaan sluiten in 2016, gaat dat misschien nog erger worden.

Tegenwoordig ga ik heel graag zwemmen in het Provinciaal Domein Halve Maan in Diest en wel tijdens het Happy Hour. Dat is een uur voor sluitingstijd. Meestal zijn er niet veel mensen meer én diegene die er zijn zwemmen baantjes in het 25 meter gedeelte. Het enige nadeel aan zo’n domein is dat er soms wel kleine akkefietjes zijn. Ik ken geen plaats waar zoveel surveillantiecamera’s staan als rond de omkleedhokjes en waar je enkel binnen mag op vertoon van je identiteitskaart. Het geeft mij een dubbel gevoel : is zo’n ver doorgedreven surveillantie nu een teken van veiligheid of onveiligheid ?

Ondertussen ben ik natuurlijk ook de Garmin Swim aan het testen. Tot nu toe met héél veel tevredenheid, maar da’s voor een ander postje !

De idiote looppas

Moest ik de vorige training intervallen lopen van 8 minuten en viel ik bijna dood, deze keer was het een opgave van omgekeerde orde. 35 minuten duurloop aan lage hartslag. Het leek wel alsof ik in slow motion liep.

Ik kon niet anders dan continu aan deze man denken :

Nog altijd (goed) bezig

Ondertussen ben ik nog altijd op de terugweg en tot mijn grote verwondering valt dat allemaal wel goed mee. Ik ben inderdaad opnieuw van de legendarische “nul” moeten beginnen – het gevolg van een paar weken niet lopen – maar de progressie gaat vele malen sneller als had ik bv. nog nooit gesport. Het is ook niet dat de conditie “weg” was, het lijkt eerder dat ze terug moest wennen aan het lopen.

Momenteel blijf ik het schema volgen voor de Ten Miles maar zit ik nog altijd wat achter. Ik wou het schema (ik ben begonnen op week 4 – dat durfde ik dan weer wel) aanvankelijk niet versnellen (trainingen overslaan en al naar de volgende gaan) omdat ik vreesde dat dit tot blessures zou kunnen leiden. Toch denk ik eraan dat ik dat binnenkort wel ga doen. Het is vooral belangrijk dat ik voldoende kilometers in mijn benen heb. Anderzijds blijf ik wel bij de 3, maximaal 4, looptrainingen per week. Overdrijven ga ik ook niet.
Tussendoor wordt er nog gesport en soms levert dat leuke plaatjes op. Zoals de ontdekking van de “Trap naar de hemel”. Een heuse MTB-tocht was dat, maar wel met een prachtig zicht !

En hier het adres voor wie graag eens loopt/fiets naar hier !

Flow

 

Ik heb de laatste maanden – sedert september – nogal wat ‘overwinningen’ behaald. Nee, geen wedstrijden, maar overwinningen op mezelf.

Het eerste memorabel feit is dat ik – ondanks eind november – nog altijd buiten loop. Voor iemand met een fitnessruimte op zolder (sauna inclusief en schoon films) verdient dat wel een pluim. Ik ben jaren verliefd geweest op de loopband en wel vooral in de winter en eenmaal het koud werd. Zijn er heel wat mensen die zich onder hun dekentje in de zetel nestelen om naar hun favoriete serie te kijken in de winter, ik nestelde me op de loopband, zij het zonder dekentje. Lopend natuurlijk.

Want buiten was het koud.

Tweedes : ik loop in het donker. Het is niet dat ik daar schrik voor had, maar een beetje donker was ook al een prima excuus om ‘naar boven’ te trekken.

Derdes : ik loop ’s avonds, ook als het behoorlijk laat is. Gedaan met de gedachte dat lopen voor het slapengaan niet goed is. Dat zit/zat in mijn hoofd. Ik leerde dat het belangrijker is wat in de hoofd omgaat voor het slapengaan, dan wel wat je gedaan hebt.

En die grote liefde dan, die ‘loopband in de winter’ heet, is de liefde dan gedoofd ? Niet helemaal. Tussen mijn werkuren door loop ik nog op de loopband van de fitness. Niet altijd, soms ook buiten, er is gelukkig een douche op ons werk, zij het dat die aan vernieuwing toe is.

Bovenal, ik lijk geen moeite meer te hebben om 3 tot 4 looptrainingen per week te doen. Dat komt deels door het schema dat ik volg. Daar is niets bijzonders aan, maar ik geniet van de variatie, altijd x-aantal kilometers lopen verveelt. Ondertussen heb ik trouwens ook geleerd dat ‘in het donker lopen’, ook een leuke variatie is. Liever niet, in alle eerlijkheid, maar soms, diep in de avond, heeft het bijzonder veel charme. Ik loop dan moederziel alleen in (het verlichte deel van)  ons dorp en zie de lichtjes in de huizen, ruik soms zelfs de houtkachel als er mist is.

Samengevat : ik geniet van het lopen. Mijn motivatie is het lopen op zich, ondanks het schema dat wel naar een bepaald doel toewerkt. Ik geen heb wedstrijden waar ik specifiek voor train en ook geen snelheid. Het lopen zelf doet me deugd. Niemand rond mijn hoofd, geen telefoon, geen mail, genieten van de weerselementen.

En nu maar hopen dat die flow nog lang blijft.

kwestie van organisatie : het sportpakket !

Sedert september gaat het sporten mij gemakkelijk af. Dat komt, omdat ik een heel slecht uurrooster heb om te werken, met ‘grote’ gaten tussendoor…
Dus waarom niet van een nadeel een voordeel maken  ? Zoals sporten tussen de lessen door ?

Ik merk dat het alvast goed ‘werkt’. Net zoals mijn werk gepland is is nu ook bijna 80 procent van mijn sporten “gepland” op een vast moment.
Het betekent evenwel dat ik buiten mijn gewone omgeving sport en dat heeft ook wel voordelen. Variatie in landschap ! En als het te erg wordt is er altijd de toevlucht naar Jims fitness, waar je, overdag héél goedkoop sporten kan.

Toch vraagt het wat meer organisatie. Zo maak ik vanaf dit jaar niet enkel lunchpakketen maar ook ‘sportpakketten’ met dit voordeel dat ik de sportpakketten in het weekend maak voor de rest van de week.

Het principe is simpel : in een zakje steek ik de sportkleren klaar voor één training, samen met het nodige ondergoed, handdoeken, kousen etc. Ik heb zo’n zakjes om te zwemmen, om binnen te sporten en om buiten te sporten. Alles zit al bij elkaar. ’s Morgens moet ik gewoon het juiste zakje in mijn sporttas steken. Ik hoef dus geen kousen meer te zoeken of een handdoek, of ondergoed en de kans dat ik iets vergeet is zo goed als nihil.

’s avonds gaan de gebruikte kleren gewoon de wasmand in en ligt er sowieso al een ‘sportpakket’ voor de volgende dag.

De pakketten maak ik als ik de gewassen was ‘sorteer’ en ik doe het meteen voor een hele week ver. Het is ook tijdens het weekend dat ik kijk of de trainingen uitkomen met de gegeven tijd. Op donderdag heb ik bv. meer tijd, dus mogelijks moet de duurtraining naar die dag verschoven worden of omgekeerd.

Zo goed georganiseerd heb ik natuurlijk geen enkel excuus meer om niet te sporten !