Wat lopen voor mij doet (1)

 

Wie mij een beetje kent of deze blog volgt heeft al lang door dat ik geen snelle loper ben en al helemaal geen prestatieloper. Er zijn tijden dat ik het daar moeilijk mee heb, door het domme vergelijken van mezelf met anderen. Maar toch blijf ik lopen. Daar zijn vele redenen voor, maar bovenstaande is o zo waar.

Het maakt niet uit of ik snel loop, atletisch ben, eruit zie als Kim Gevaert (niet dus), bij de zwaar- of lichtgewichten hoor (eerder tussenin ?) : ik word voor mijn lopen altijd beloond.

Het is niet dat alle zorgen verdwijnen, maar wel de zeurende stemmetjes van die zorgen. Stemmetjes die trouwens niets toevoegen aan de oplossing van die zorgen, maar blijven malen.

Wanneer ik loop vindt mijn lichaam zichzelf terug, evenals mijn geest. De chaos wordt orde in het ritme van het lopen. Geest en lichaam vinden elkaar terug in plaats van een stram lichaam en een woelige geest. Alles komt tot rust.

Toch blijft het lopen voor mij inspanning vragen. Ik ben geen loper die staat te popelen om te mogen vertrekken of die niets leukers kan bedenken dan te beginnen met lopen.

Maar eenmaal vertrokken en doorgezet word ik het al snel gewaar : de inspanning wordt beloond. En niet een klein beetje !

The first mile is a lie

De laatste trainingen heb ik best wel wat moed uit bovenstaand citaat gehaald. Want het is koud geworden. En soms nat (op de wegen althans). De schone herfstbladen zijn een papje geworden en wind schuurt langs mijn wangen. Kouddddd !

“The first mile is a lie”  want iedere keer ik begin trekt dat op niets. Bewijze hiervan mijn hartslag.

 

Je kan er niet naast zien, zie eens hoe hoog die hartslag is de eerste kilometer ! En het is alsof hij plots ‘valt’ na die eerste kilometer. Een beetje verder staat mijn eerste interval en die haalt niet eens de hoogte van de eerste kilometer !

Daarna is die hartslag trouwens nog gezakt, waardoor interval 2 nog lager uitviel dan de eerste.

Dus als ik nog eens denk dat ik er niets van bak wanneer ik begin te lopen zal ik toch nog eens die waarheid als een koe herhalen : the first mile is a lie, met andere woorden : doorlopen, het wordt makkelijker !

Drukte in mijn hoofd

Het was druk in mijn hoofd de laatste weken. Zo druk dat het wel leek alsof er nu en dan kortsluiting door mijn hersenen ging en een paar keer vreesde ik dat ze, bij wijze van spreken, zouden ‘uitvallen’.

Het was niet zo dat er bijzondere problemen waren of dingen die ik niet kon oplossen. Integendeel, daar zat het helemaal goed. Alleen hield het niet op. Ik keek en zag problemen. Niet erg, want ik zag ook oplossingen. Ik keek en zag mogelijkheden, om dinger beter te maken, om het niveau op te tillen. Ik heb een paar keer gedacht dat het wel zou over gaan, als probeem x opgelost zou zijn, deadline y gehaald. Maar er kwamen alleen maar nieuwe problemen en meer uitdagingen. Tenminste, zo vertelde mijn oog en het zit er dik in dat ik moet leren om de lat lager te leggen en niet alles moet proberen op te lossen. Leren dat ‘als het draait‘ het ook goed is. Dat het onmogelijk is om overal een tandje bij te zetten – hoe graag ik dat ook zou willen.

Ik wil de dingen graag beter maken. Ik werk graag. Ik heb het moeilijk om iets te zien dat ‘beter zou kunnen’ zo te laten.

Ik zou dat altijd willen doen : alles beter en mooier maken, maar de klok wil niet mee en het zag er naar uit dat mijn geest ook niet mee wou. En veranderen zou het ook niet. Het kan àltijd beter. Frustrerend vind ik dat.

De komende week stond er echter een extra vakantiedag op de agenda en omdat ik langzaam door heb dat alles wat ik wil doen onmogelijk is, ben ik naar zee geweest.

Ik begon er met een kleine fietstocht. Ik genoot van de zeewind maar vooral van de open vlakte. Ik heb de drukte van de stad (Leuven) al zo’n 8 jaar geruild voor de rust van het paltteland, maar ik blijf werken in een omgeving waar drukte (800 mensen op een relatief kleine oppervlakte) eigen is aan het werk, dus vertoeven in een vierkante kilometer met misschien maar 5 mensen een een paar koeien, dat is waarlijk heerlijk.

Zaterdagmorgen begon met een looptraining aan het strand. Ik koos ervoor om het schema niet te volgen maar te doen waar ik zin in had, en dat wat een tempoloop (vreemde keuze vind ik nu). Het was een en al genieten, ook al was het soms ploeteren in het zeezand en schoot mijn hartslag de hoogte in.

Eenmaal terug “thuis” (een fijne Bed and Breakfast) kon ik bijna niet wachten om op de fiets te springen. Het leek alsof alle drukte in mijn hoofd er uit moest via het lichaam. Ik kon niet genoeg krijgen van de zeelucht ! Dus snel gedouchet en hup de fiets op ! Mijn heerlijk onnozel plooifietsje waar ik zo gek van ben omdat het mij al op tal van avonturen (en uitstappen) heeft vergezeld.

Ik fietste richting Oostende maar na zo’n 15 kilometer wist ik niet goed hoe ik Oostende moest binnenrijden, gezien de grote vaargeul. Ik ontmoette andere fietsers en die zeiden ‘Volg ons maar, we nemen de veerboot’. De veerboot ? In Oostende ?

Zalig ! Het herinnerde me meteen aan een vorige veerboottocht met Edith, die toen met eenzelfde fietsje met mij een stukje Zeeland fietste.

Eenmaal in Oostende reed ik wat rustig op de dijk maar het was mij daar al snel te druk. Wat een geluk dat ik niet geboekt had in Oostende (iets wat ik meestal enkel doe als ik met de trein kom, want dan is Oostende wel net zo handig). Het waren er koopjesdagen en er stond een heuse kermis.

Toch heb ik even een bankje gedaan op de dijk en heb ik gewoon genoten van het zicht op zee.

Ja, die fiets staat er weer prominent op, ik moest ‘m ook in ’t oog houden, gezien ik het slot niet gebruikte ! 

 

En dan teruggefietst naar de Bed en Breakfast. Al bij al zo’n 30 km op en neer aan 20 km per uur met zo’n fietsje. Nee, ’t is niet dat je daar snelheidsrecords gaat mee breken met zo’n ding – maar hij past wel in mijn piepkleine koffer !

De zee, wat doet dat deugd. Lopen ! Fietsen ! Natuur ! Wind !

Ik denk dat ik daar een pak drukte heb achtergelaten. En een pakje rust weer meeneem naar huis. Dankjewel zee !

 

Cijfers motiveren

Soms denk ik dat het voor mij véél makkelijker zou zijn mocht er meer gecommuniceerd worden met cijfers.

– Hoe gaat het met je ?
– Een zesje
– Wat vond je van de film ?
– Een negen
– Heb je nog veel werk ?
– Een vijfje.

Soit, zo gaat het natuurlijk niet maar cijfers zijn wel duidelijk. Sommige cijfers zijn ook heel mooi en andere helemaal niet*. Sommige zijn evenwichtig en andere grillig, maar daar ga ik het niet over hebben, kwestie dat ik niet helemaal gek word verklaard !

6  trainingen doe ik momenteel per week gedurende deze vakantie en soms komt er nog een extraatje bij. Ik voel mij daar heel goed bij. 3 looptrainingen naar het plan van Mr. Garmin, 2 zwemtrainingen, 1 variabele (fietsen of wandelen) en soms eentje eXtra.

6T + X   = 3L + 2Z + 1V + X

2000 meter per zwemtraining
Is het richtgetal van het aantal meters dat ik zwem. Aanvankelijk had ik als doelstelling 3000 meter verdeeld over 2 trainingen, maar algauw bleek dat ik de eerste training altijd meer dan de obligate 1500 zwom, waardoor het eerder 2000 + 1600 of zelfs 4000 geworden is.

129 hartslag
De meeste looptrainingen moet ik onder de 129 BPM doen en dat is niet simpel want ik flirt nogal met 131-132. Maar meestal lukt het wel. Dat betekent natuurlijk traag lopen en veel conditie opbouwen. (Hoop ik toch). Ik zag dat ik mij de komende training eens mag uitleven tot 145 ! Stel u voor ! 145 !

6 kg ben ik afgevallen sedert de zomervakantie begonnen is. Dat is ongeveer een kilo per week. Ik eet evengoed alles als voorheen. Maar merkelijk minder. Ik hou een  eetdagboek (My Fitnesspal) bij en noteer iedere dag schoon het getal van de weegschaal. Het is zoals het is : cijfers liegen niet, of ze nu kilogram of Cal achter zich hebben staan.

Cijfers motiveren en Garmin heeft dat goed gezien !

• Garmin zegt netjes hoeveel uren per week ik train en genereert rapportjes. Ik kan daar op kicken.
• Garmin zegt ook hoe het gesteld is met mijn algemene conditie. Mijn VO2max staat momenteel op 39, ik ben dus een beetje beter geworden !
• Mijn SWOLF-score is goed volgens Garmin, maar ik weet nog niet goed hoe Garmin dat vergelijkt. Ik moet me daar nog eens in verdiepen.
• Garmin vertelt me ook netjes wat mijn ‘hersteltijd’ is. No excuses ! Maar ook niet overdijven.

En zo kan ik wel een tijdje verder gaan. Ik heb grafiekjes en niet alleen als het over sporten gaat. Als het kon zette ik alles in formules.

Nog 2 nachtjes slapen en ik mag terug op vakantie !

 

 

(*) een training van 9,7 km, dat is geen getal, of zoals ik laatst zag "1950 meter gezwommen", dat kan je toch niet zo laten ?

 

 

 

 

 

 

 

Een loper is een eenzaat (u ook ?)

 

Ik loop het liefste alleen. Niemand om mij heen, zelfs geen zwijgende loper. Alleen lopen is alleen met mezelf zijn en genieten van pure vrijheid. Loop ik naar links of rechts ? Doe ik er een lusje bij of niet ? Muziek op of niet ?

Meestal heb ik een route in mijn hoofd maar wijk ik er al na een paar kilometers van af. Toch een heuvel of net niet ? Toch door dat donker stuk of liever toch sterk verlicht.

“Me myself and I”, dat is het zowat tijdens het lopen en ik laat mijn gedachten alle vrijheid. Die profiteren daar dan ook van, tot ze trouwens merkbaar stilletjes worden en ik merk dat ik helemaal opga in de natuur. Die natuur is het voelen van mijn hartslag, het zweet dat over mijn rug loopt, de wind rond mijn oren en de regen op mijn gezicht. Koude vingers in de winter, snakken naar water in de hitte van de zomer.

Zalig vind ik het. Loat mie moar lopen langs de straete ! Ik em m’n lief da’k zo geirne zie ! 

 “Als je de eenzaamheid niet wil of kunt omhelzen, en de gestage vooruitgang van het leven als een sociaal wezen de rug toekeert, dan ben je er slecht voor toegerust om de weg op te gaan om lange afstanden achtereen af te leggen. Maar jezelf terugbrengen tot je eenvoudigste, meest natuurlijke vorm als een wezen buiten de samenleving, onopgesmukt, onbewerkt en alleen afhankelijk van je eigen lichaamskracht, houdt in dat je je laat zien als zowel zelf-voortgedreven als volkomen onafhankelijk van andere mensen. Door een totale afwijzing van de wereld vormen die uren van eenzaamheid de enige keer dat we volkomen onszelf worden on onze eigen meesters zijn, zonder dat iets ons kan afleiden of hinderen. (…) In die uren waarin we afgesloten zijn van telefoongesprekken en zeurende zaken die ons herinneren aan onze dagelijkse verantwoordelijkheden, genieten we van een illusie van totale zelfvoorzienendheid waarin we geloven dat we nergens behoefte aan hebben.”

Harvie Robin, Why we run, gek van hardlopen, p. 28-29

lopen op wilskracht of motivatie

Ik heb een aantal weken niet gelopen. Voor ‘echte’ lopers is dat wellicht hetzelfde als rusten, maar dat was het hier niet. Ik had er gewoon geen zin meer in, ik vond andere sporten leuker, vooral in het water dan !

Nu kan ik gelukkig wel redelijk snel herbeginnen en toen ik twee weken geleden opnieuw begon merkte ik dat dat inderdaad nog lukte : dié afstand aan dié snelheid. Ik had een wat tragere snelheid genomen, kwestie van die looprustperiode wat te respecteren.  Maar het was één en al lopen op wilskracht. Jaja, het lukte. Misschien zou het de volgende keer beter gaan ? Niet echt. Maar het lukte, weerom op wilskracht. Nog een keer en een tandje bijgezet en ook dat lukte. Maar mijn lichaam en geest voelden het toch een beetje als marteling aan. Nu kan je zo’n dingen doen bij een wedstrijd, maar keer op keer op zo’n manier trainen, dan is alle plezier er toch af.

Ik moest ook toegeven : de loopconditie was achteruit gegaan. De zwemconditie vooruit, dat zeker, maar het blijft een andere sport.

Hoe zou ik mezelf weer gemotiveerd krijgen en plezier in het lopen krijgen ? Minder lang lopen ? Trager (Nog trager ???). Ik moest iets verzinnen waardoor ik niet het gevoel had op mijn limiet te lopen maar anderzijds ook vordering te maken. En dan is het antwoord natuurlijk : schema !

Via Peter had ik allerlei MP’3 schema’s gekregen gaande van 5 tot 10 km, 10 Miles, halve marathon en zelfs een hele marathon. Ik besloot om die van 5 tot 10 op mijn MP3-speler te zetten en het plan werkt.

Ik doe voorlopig nog twee trainingen in één, omdat ik de 10 wel degelijk kan lopen. Ik bouw dus iets sneller op. Omdat ik al geen beginner ben en al veel kilometers in de benen heb, denk ik dat mijn benen de belasting van twee trainingen wel aankunnen. Er zal vast een moment komen waar ik maar één training per keer doe.

De motivatie is terug en het fijne van zo’n schema is dat je op het eind kan zeggen : dit heb ik weer gedaan (en ik lig niet half dood). Dit was plezant.  En volgende keer doen we er een stukje bovenop.

Ik twijfel er niet aan dat ik de 10 km opnieuw zonder frustratie zal kunnen lopen. In de lente liep ik wedstrijden van boven de 10 km (Ten Miles, Rondje Tilburg, Flow loop…). Zo lang is dat ook niet geleden. Misschien kan ik tussendoor ook een beetje aan snelheid werken. Een beetje, een heel klein beetje, want overmoedig zijn kan uitpakken in demotivatie als het niet lukt of blessures bij overbelasting.

Het is superlang geleden dat ik nog eens een schema had met minuten wandelen daarin. Aanvankelijk had ik er moeite mee, alsof je terug naar het eerste leerjaar gaat. Maar toen bedacht ik so what, ondertussen heb ik weer lekker plezier bij het lopen en loop ik strakjes weer schoon mijn wedstrijden van tien en meer kilometer !

Averbode

 

Laatste vakantiedag en het lief en ik zijn nog eens gaan wandelen met Aktivia. Averbode deed me meteen denken aan de Abdijenloop. Mooie herinneringen zijn dat, met heel wat webloggers. Laatste vakantiedag en dat betekent dat het leven weer een nieuw ritme krijgt, waarbij er vooral minder vrije tijd komt.
Concreet wordt dat minder wandelen en méér lopen maar ook opnieuw badmintontraining en zwemtrainingen tussen de lessen door.
Een hele aanpassing, maar ik zie er met goede moed tegemoet !

Filosofie (voor lopers)

Kierkegaard zegt over het lopen : “Verlies vooral nooit het plezier in het lopen ! Ik maak iedere dag een wandeling en dat doet mij goed, ik houd zo elke ziekte ver van mij. Ik heb mijn beste gedachten bij het lopen opgedaan, en ik ken geen zorg, al is die nog zo zwaar, die niet bij het lopen van een mens afvalt”

 

Geciteerd in A. Grün, Vergeet het beste niet, Pelckmans

 

de kracht van een wedstrijd

Finish Rondje Tilburg

Nooit gedacht dat ik – bang van stress en geen grote fan van wedstrijden – tot dergelijke conclusies zou komen :

1. wedstrijden motiveren om te trainen, ze geven doel (afstand / snelheid)
2. een slechte wedstrijd motiveert me : ‘ik moet een tandje bijzetten en wraak nemen !’
3. een goeie wedstrijd motiveert me : ‘haha, zie eens aan, we gaan de grenzen nog een beetje verleggen !”

Dat ik bij sommige wedstrijden bijna doodga is iets anders. Gelukkig zijn er ook waar ik nog overschot heb ! Moraal van het verhaal : ik zie door voordelen van een wedstrijd vooral ‘voor’ en ‘achter’ :-).

Ik hem me meteen maar ingeschreven voor de Ladies Flow in Eindhoven, kwestie van de spirit erin te houden !

Ten Miles

De Ten Miles ! Een echte uitdaging was dat, want in 2012 heb ik welgeteld één wedstrijd van vijf (!) kilometer gelopen ! Voor de rest werd er wel gelopen, maar hooguit enkele keren 10 km, het waren eerder lopen van 5 km.

2013 moest en moet het jaar van ‘de terugkeer’ worden en daarom zette ik de 10 Miles op mijn agenda, met als enige doel : uitlopen en genieten. Het werd dus een spurt van 5 naar 16 km !

Ik maakte een schema via Ascis en zette er (naderhand gezien) een te laag wedstrijdtempo op van 7min/km. Dat resulteerde natuurlijk in trainingen die nog trager waren. Ik schroefde het tempo wat op en kwam toch aan een gemiddeld trainingstempo van 7 min/km. Tegen dat de ‘wedstrijdtrainingen’ begonnen liep ik vlotjes aan 6:50, zij het dat die trainingen nooit de volle 16 km waren laat staan dat ze op hellend vlak gebeurden !

Mentaal zat het kopje goed : als ik 16 km kon lopen dan was dat oké. Ik had mijn lesje van de vorige Ten Miles al geleerd : de overvolle trein compenseerde ik door enkele euro’s meer te betalen voor een eerste klasticket. Dat ging heel vlot, ook de tram naar linkeroever.

Ik had afgesproken met Edith die voor een verrassing zorgde : ze zou met mij meelopen. Super ! We poseerden in het vak 1:45 plus en wachtten samen op het startschot. Het zonnetje straalde zalig ! De ‘rit’ was herkenbaar … Edith en ik liepen tegen zo’n 6:42 … redelijk snel ! De eerste brug werd genomen, daarna de Kennedytunnel. O was is dat lang stijgen ! Edith liep als een jonge hinde en verzekerde me dat het terug ‘vlak’ zou worden. Dat werd het inderdaad, maar nadien volgde opnieuw de volgende tunnel….

Bij de drankposten liep ik door (camelbag) en haalde Edith me terug in. Rond kilometer 9 liep het echter fout. Ik verloor Edith (of zij mij) en ik klokte iets af op mijn Garmin waardoor ik niet goed meer kon volgen of ik ‘op tempo’ liep. Ik voelde de eerste echte klop… nog 7 km te gaan ! Maar het waren vlakke kilometers en dwars door de stad. En de supporters waren talrijk ! Aan mijn Garmin raakte ik niet meer uit en liep dan maar gewoon door. Trager was het zeker. Ik haalde hier en daar mensen in, zeker op de vlakke stukken van de binnenstad. En toen kwam “de straat van de Waaslandtunnel” in zicht. Het laatste zware stuk. Er volgde echter nog een hele ‘omleiding’ alvorens we de ‘konijnenpijp’ in mochten. En ach, wat was ik vergeten dat hij zoooo lang was. Eerst ging het bergaf, dat viel mee, maar daarna kwam de ongenadige klop : naar boven. Toen dacht ik toch even ‘nooit meer’. Ik klokte af met een onzekere tijd, mijn uiteindelijke tijd zou 1:54:40 worden, mijn slechtste tijd ooit, na mijn eerste editie 1:49 in 2008, mijn tweede editie 1:51:51, maar ik vind het totaal niet erg. Ik heb ervan genoten en de goesting om weer meer te lopen is er volop ! En ik heb mijn doel bereikt : 16 km lopen !

Natuurlijk, hàd ik meer buiten gelopen en hàd ik meer op heuvels getraind, hàd ik meer interval gedaan, dan was het resultaat beter geweest. Maar het maakt me niets uit, de vooropgestelde afstand (die niet min is !) is gelukt ! In tegenstelling tot 2011 overheerst niet het gevoel van frustratie maar wel : dit doen we nog !

Nu even de beentje laten rusten en hop naar het volgende !