Uit de comfortzone en meteen al gedwarsboomd

Ik ben terug begonnen met een schema en dat is niet min. De eerste 3 weken liep ik mijn gebruikelijke 5 kilometerrondjes. Nee, dat is niet veel, maar goed, die zaten in mijn benen.

Op week 3 moest ik al een paar keer 7 km lopen. Dat is 2 kilometer bij en verhoudingsgewijs is dat wel veel (een kleine 50 procent meer). Deze week (week 4 dus) ging dat meteen naar 10,5 km.  Dat is in 4 weken tijd een verdubbeling van de afstand.

In principe moet dat lukken natuurlijk, ik heb een hele tijd lang die afstand niet meer gelopen maar ik heb ‘m ook al heel veel gelopen en ook heel wat langere afstanden. Maar in tegenstelling tot de lichamen van al die getalenteerde sporters, juicht mijn lichaam een inspanning die plots dubbel zo groot is niet toe. Dat lichaam (en ik geef toe, ook de geest) zegt “Hou ons in de comfortzone, waarom ga je nu zo moeilijk doen ?”.

Comfortzone mag dan wel comfortabel zijn, het brengt je ook wel niet verder. Dus zag ik deze morgen de zon en dacht : we gaan die 10,5 kilometer gewoon doen. NIET in de val lopen van de snel te lopen want dan zal dat lichaam (terecht) zeggen dat ik overdrijf en dan moet ik dat geen keren meer herhalen.

Dus nam ik mijn Garmin (620) en wou de 10,5 kilometer inplannen en ondertussen naar Friedl Lesage luisteren om 11 uur op de radio. Want verveling, da’s ook een dwarsbomer, maar met Friedl tussen mijn oren zou dat geen probleem zijn.
Volgende week staat er een training van 12,5 kilometer op het schema, dus je ziet hoe snel die afstanden stijgen. No way van trainingen over te slaan, het wordt alleen maar erger langer.

Ondertussen is het bijna 12 uur en Garmin Connect blijft rommelen. Dat hij mijn toestel niet kent. Dat hij niet wil versturen (wel naar de Swim, naar de Edge), dat hij updates nodig heeft en dat hij gewoon niet wil.

Gelukkig registreert hij nog  (het valt nog te bezien na al die updates) en ik zeg aan mezelf dat er ooit een tijdperk heeft bestaan waar mensen liepen zonder GPS.  Het lopen gebeurt tenslotte met de benen en niet met al die high-tech. Het toont meteen ook hoe ik wel een beetje vastzit aan dit alles.

Wat is mijn grootste vrees ? Dat ik te snel ga lopen. De afstand is geen probleem, ik heb die uitgetekend in Map My Run en ik weet welke toer ik moet lopen om 10,5 kilomter te lopen. Het lief zegt terecht ‘je kan toch kijken hoe snel je loopt’ (dus zonder de piep) en dat is natuurlijk ook waar, al vind ik het maar niets om continu te moeten kijken.

Ondertussen (de updates zijn op dit eigenste moment bezig) heb ik het gevoel dat ik hier al mijn tijd verdoe en dat ik nu al op de terugweg had moeten zijn.

Zal ik het gewoon doen, zonder GPS en met een doodgewone klok ? Als ik tenslotte traag moet lopen, wat kan er mis gaan ? Die afstand alvast niet. En nu is de zon er toch ?

Update : na 2 uur gevloek krijg ik hier het schermpje dat ‘update geslaagd’ en staat mijn duurloop van 10,5 kilometer op het schermpje van de 620. Mijn hartslag zit van al die frustratie wel al onmiddellijk hoog ! 

Ik kreeg een cijfer van mijn Garmin 620

De Garmin 620 geeft cijfertjes en wel véél cijfertjes. In alle eerlijkheid, wellicht teveel cijfertjes voor een matig sporter als ik.

 

Da’s een foto van de Garminsite zelf, en ’t is niet dat je er automatisch een VO2 max van 46 mee krijgt, wishfull thinking, ja !

Maar goed, na mijn training van vandaag (nog altijd braaf op hartslag, en ik kan nu echt al LOPEN onder de 129 bmp !) gaf hij mij nog eens een VO2max getal. Misschien doet hij dat altijd, maar ik kijk er niet altijd naar. Ik sla gewoon de training op (gaat niet automatisch bij de 620, je moet dat bevestigen) en kijk niet naar de volgende schermpjes.

Maar goed, vandaag zei hij, behalve dat mijn rusttijd 15 uur was – dat is zeer geruststellend, ik zal mij dus zeker nog niet overdoen ! – dat mijn VO2 max 38 was.

Vergeleken met de vorige keer dat ik er echt kijks naar had (9 juni) ga ik van

oranje (redelijk) naar groen (goed) en van 36 naar 38. 

Geen idee of dat allemaal zo schoon klopt die cijfers, maar ik kan mij anderzijds wel voorstellen dat je op basis van snelheid, hartslag en afstand toch conditie en progressie in conditie kan meten. Aanvankelijk kon ik bv. niet lopen met een hartslag onder de 129.  Ik zat minimaal aan 135.  Hoe dan ook, ik vind het best motiverend.

Nog een nieuw item bij de 620 is de zogenaamde raceprognose. Zo vertelde mijn Garmin doodleuk dat ik een 5 km wedstrijd aan 27 minuten en een lap zou moeten kunnen. Huh ? Ik ? Onder het half uur ? En wanneer dan wel ? Onder welke voorwaarden ? Want dat zegt die Garmin natuurlijk niet, ik kan er jammer genoeg niet mee praten.

Hoe dan ook, ik doe gewoon verder, ‘voor ’t amusement’ en zonder echte plannen. Ik volg momenteel een schema van Garmin zelf op hartslag en ben content dat zij er ook crosstraining in opnemen. Ik ben nooit monogaam geweest wat lopen betreft. Ik hou minstens zoveel van zwemmen. En fietsen, eu MTB ! En wandelen ! Tussendoor doe ik zelfs al eens een stepclass – wellicht geen zicht, maar soms heb ik daar ronduit goesting in.

Hersteltijd : no excuses !

Geen excuses meer, morgen kan ik al opnieuw trainen. De Garmin 620 rekent het netjes voor mij uit.

Ondertussen train ik nog altijd op hartslag en wel alleen op hartslag. De vorderingen gaan in stijgende lijn, absoluut geen snel stijgende lijn, maar toch. Ook hier ondersteunt de Garmin 620. Hij rekent je trainingseffect uit en ook je algemene conditie. Maar ik zie het natuurlijk ook zelf aan de combinatie van tijd/hartslag/snelheid.

Een groot voordeel van trainen op hartslag – voor mij zeker zeer belangrijk – is dat ik mij eigenlijk nooit overdoe, wat meteen betekent dat ik inderdaad de dag erop opnieuw kan trainen. Dus no excuses, morgen opnieuw !

Trainen op hartslag (1)

Ik loop al een paar maanden met de gedachte om te trainen op hartslag, maar om allerlei redenen kwam het er niet van. Mijn oude Forrunner 302 hield het niet altijd lang vol wat batterij betreft en zo’n hartslagmeter is niet mijn favoriete ding.

Tot ik mij een paar weken geleden de Forrunner 620 aanschafte en verbaasd was over de meegeleverde hartslagmeter : die is stukken lichter ! De oude (zie onder) heeft nog vrij lage stukken harde plastic (sensoren), bij de nieuwe is dat een heel dunne rubberen band en 1 “klik” registeeraparaatje.

nieuw model van harstlagmeter Garmin

Hier nog eens de oude vertrouwde :

De vorige hartslagmeter van Garmin (bij de Forrunner 302)

 

Ik heb er nauwelijks last van en de Garmin 620 geeft zo gigantisch veel gegevens dat het wel motiveert om het een en ander uit te proberen.

Het trainen op hartslag is uitdaging en wel omdat ik helemaal niet snel mag lopen. Ik ben sowieso al geen snelle loper, maar lopen op een trage, soms heel trage hartslag, betekent voor mij soms het afwisselen van lopen en wandelen. Dat is echt lastig. In het begin ‘piept’ hij even dat de hartslag te laag is (begin training) maar na wat afstand gaat hij natuurlijk de lucht in, waardoor er weer gepiep is en ik trager moet lopen of lees, zoals vandaag, tussendoor moet wandelen.

De opdracht vandaag was 30 minuten aan een hartslag tussen de 111 en de 129. Dat is me niet echt voluit gelukt en het werd meer een intervaltraining dan een kort duurloopje.

Is dat dan niet frustrerend ? Een beetje wel. Maar dat ligt natuurlijk ook aan niets anders dan aan gebrek aan conditie. Gelukkig kreeg ik van Garmin ook goede cijfers, die naar mijn aanvoelen trouwens volledig realistisch zijn :

.. ik zit dus tus redelijk en goed en voor mij is dat oké, al wil ik natuurlijk graag helemaal naar “Goed” gaan. Uitstekend of voortreffelijk zal ik nooit zijn. Goed is goed genoeg !