Eindhoven Halve Marathon

 

Genieten na de finish !

 

Het gebeurt niet veel dat ik niet weet hoe er over te beginnen. Veel mensen hebben al geschreven over de fantastische sfeer in Eindhoven en ik kan die alleen maar beamen. Die Nederlanders, die kunnen er wat van ! Ze maken er een erezaak van om iedereen aan te moedigen. Pint in de hand, vlag, wimpel, bloemen voor hun bekenden, … ze schreeuwen je naam (staat op borstnummer) al kennen ze je niet.

Het bloggersgezelschap was evengoed een avontuur. Fijn om al die mensen nog es te zien en te  merken dat ze al zo gek zijn als op hun blog ! Iedereen gepassioneerd door het lopen.

Ik startte in vak D, het laatste startvak. Ik had als eindtijd 2.30 u opgegeven, vandaar. Ik stond de aller-, allerlaatste van dat vak, wat betekent dat ik ook de laatste van àlle runners was. Zo had ik plaats genoeg dacht ik en zou ik niemand in de weg lopen. Gaandeweg heb ik er toch nog (heel wat) ingehaald. De eerste 10 kilometer zaten goed maar de hitte begon echt wel op mij te werken na een dik uur. Ik zag ook dat de lopers systematisch de kant van de schaduw zochten. Aan drank geen gebrek : ze deelden sportdrank en water uit, sponzen (joepie !) en stukjes sinaasappel. Ik liet dat aan mij voorbij gaan omdat ik mijn drankgordel bij had met mijn eigen drank. Omdat de HM om 14.15 zou beginnen (maar hij begon met 20 min vertraging !) had ik alleen ’s morgens nog flink gegeten (3 broodjes !) en ’s middags een banaan, een energiereep en een stuk peperkoek. Misschien was dat te weinig. Ik had ook een stomme fout gemaakt. Thuis verdeel ik mijn flesjes altijd in de helft water en de helft sportdrank, omdat veel suiker wel eens kan ‘opslaan’, nu had ik enkel sportdrank bij. Erg was dat niet, want ik heb misschien anderhalf flesje gedronken.

Hoe dan ook, alles ging goed tot een kilometer of 17. Toen begin ik rare dingen te voelen in mijn maag. Edith liep vanaf dat moment mee en ze moet wel gedacht hebben dat het aan haar lag, want eerst ging het prima, maar naderhand voelde ik mij altijd maar misselijker worden. Zo ging het een beetje verder ;

ik : Edith, ik denk dat ik moet kotsen

Edith : gewoon verder lopen, niet stappen

ik : ???? en maar verder lopen

Edith : ’t is maar een dikke 3 kilometer meer

ik (maar dat heb ik niet gezegd) : wat een eufemisme : als het nog meer dan 4 kilometer is !

Edith : kom die gaan we nog voorbij steken

ik : néé gij (maar ik deed het toch, want Edith deed het en ik wou bij haar blijven)

en toen, op 800 meter van de finish : kots, kots kots. Iemand van de Verzorging erbij maar hé, je moet doen wat je te doen hebt op zo’n momenten.

Edith : “je kan hier uitstappen”

ik : ’t zal nogal zijn, op 800 meter van de finish !

En hup, daar gingen we weer, ik met Edith aan mijn zijde ! Als mijn finishfilmpje bekijk, dan mis ik daar wel mijn glimlach. Dàt is nu eens iets om spijt van te hebben !

Toch waren de beentjes goed. 4 kilometer lopen en bij iedere ademteug denken ‘nu ligt het er uit’, is niet simpel. Ik denk dat het goed is dat Edith aan mij ‘getrokken’ heeft, ik was ook doodgeneerd en dacht ‘ik doe dat wel als het gedaan is’, want je gaat toch niet in gezelschap een beetje kotsen zeker ? Ik wou echt fatsoenlijk blijven ! ! Ik had trouwens de avond ervoor gehoord dat ook Katrien ervaring heeft in zo’n zaken, dus tja … Maar bovenal vond ik dat als je maanden traint het niet MAG mislukken. Opgeven is geen optie ! ’t is niet dat ik de dag erop een herkansing krijg !

Ik had ook super veel geluk met Edith. Mijn maag was om zeep maar mijn hoofd eigenlijk ook. Ik besefte op een bepaald moment dat ik niet meer kon denken. In het begin deed ik dat wel. Toen kwamen we allemaal straatnaambordjes tegen waarop iedere keer stond ‘naam uit de letterkunde’, waarbij ik iedere keer in mijn hoofd zocht wie het personage was. ‘Naam uit de Griekse Letterkunde’ was trouwens beter geweest, maar goed. Geen kat die dit gaat geloven, maar ik kan mij stierlijk vervelen tijdens het lopen. Liedjes simultaan vertalen is ook zo iets. Maar echt, eenmaal bij Edith kon ik niets meer bedenken, ik kon gewoon niet denken. Dus was zij in alle opzichten mijn redding, want ik moest gewoon ‘die rode stip’ (sorry Edith) volgen en naar haar luisteren. Wie weet had ze me op die manier nog door een hele marathon gesluisd ! Ik leek wel stoned ! Dank u, dank u Edith !

 

Toch was ik al bij al ontgoocheld omdat ik veel meer verwacht had. Ik had gedacht dat als ik bij een training 8,8 km per uur haal (op 18 km) en dan nog overschot heb, dat dit toch ook moet lukken op een wedstrijd waar de meeste mensen ietsje beter doen. Ik dus niet, meestal niet. Want ondanks het feit dat ik het ‘rustig’ in het hoofd kan houden, het lichaam zegt wel iets anders. Ik heb mijn laatste lange duurtrainingen ook in de regen en de koelte gedaan, en misschien is dat toch iets beter om lang vol te houden.

Zo lang ik misselijk was dacht ik : nooit meer ! Dat is het niet waard ! Maar eenmaal het werkje gedaan voelde ik mij toch beter, al heeft het event zich nog een paar maal herhaald na de loop ook. Het goede van de zaak is dat ik weet dat het niet komt doordat ik niet goed getraind heb of mij ergens aan mispakt heb. Als ik mijn looptijden zie, dan zijn ze redelijk stabiel. Het was warm en ik was misselijk. So what ? Mijn doelstelling is bereikt, finishen !

“Gewoon doordoen” is toch een levensles die ik iedere keer weer van het lopen leer. Doen wat je moet doen, niet teveel bij fantaseren of excuses zoeken maar gewoon doen wat je moet doen. Je concentreren op dat ene ding. Andere dingen zijn voor andere momenten, en dat geldt niet alleen voor  looptrainingen.

Ik heb in Eindhoven veel mensen gezien waarvoor ik echt respect heb. Of het nu de 6 km, de hele marathon of de halve was, de meeste mensen hebben toch hard moeten werken. Ik heb er velen zien afzien, maar met een gedrevenheid van ‘niet klein te krijgen’. Dat dwingt respect af. Ik heb verschillende fysiek gehandicapte mensen zien meelopen. Daar kan ik alleen maar stil van worden.

Hier mijn tijden en hé, ik ben nog niet geen eens de laatste in de ‘relatieve’ positionering !

Hier kan je mij op filmpje zien :

Behalve aan Edith heel veel dank aan die webloggers met hun vrolijk gezwans over lopen. Marathonnekes lopen, sprintjes pakken, jullie zijn nogal een volkske ! Het was echt super leuk ! Merci Mario dat je me met dit schema op een gezonde manier (dat ene was niet te voorzien) door deze maanden van training hebt geloodst, want ik voel mij nu, de dag nadien, op een beetje stijve spieren na, kiplekker ! Merci !