Kerstvakantie: Een week feesten en een week terug naar de natuur met z’n twee

December is best pittig

December blijft voor mij best wel een pittige maand. Alles lijkt zowat bijeen te komen: het afronden van het jaar, het voorbereiden van de feesten, het genieten van de vele sociale contacten.

Het gebeurde dat ik opnieuw aan het werk ging na de vakantie en vermoeider was dan ervoor. De ontgoocheling was dikwijls groot: had ik zo uitgezien naar deze weken en gingen ze op aan allerlei activiteiten en was er nauwelijks tijd om om even stil te staan.

Op zoek naar evenwicht

Zo’n 7-tal jaren geleden gooiden we het roer om. Er zou 1 week gefeest worden: tijd voor vrienden en familie, sociale events, etentjes en lekker bijpraten. Daarna 1 week met z’n tweeën op een plaats vol rust. Het leek een geweldig goed recept te zijn.

Dit jaar zijn we, net zoals vorig jaar in Borger, in de provincie Drenthe (NL). We huren er een huisje met alle comfort en vullen onze dagen met lezen en wandelen. We hoeven de straat maar over te steken en we zijn in een groot natuurgebied, deel van de Hondsrug. Er zijn zowel aangeduide wandelingen als wandelknooppunten, dus hoeven we nooit echt op zoek naar veel inspiratie.

In het huisje zitten we onder een dekentje en lezen ongestoord met een kop thee.

Wandelen regen, veel regen

En wat met de regen? Het regent inderdaad veel, dag na dag. Gelukkig vallen de meeste paden nog mee, we hebben al erger gekend, of het moet zijn dat we ondertussen al zoveel gewoon zijn dat we niet meer opkijken van schoenen in het water tot aan onze hiel. Gelukkig zijn we er altijd op voorzien. Eenmaal thuis nemen we een warme douche en trakteren we ons op een warme chocomelk.

Wij liepen het natuurgebied binnen via de Rolderstraat (Borger). Wie interessen heeft in de route kan het kaartje vinden tussen de foto’s.

Voor ons is zo’n ‘sociale week’ en een ‘week alleen in de natuur’ het perfecte recept voor een kerstvakantie met alleen maar voordelen.

Wat zijn voor jullie de belangrijkste momenten in deze kerstvakantie?

Start to Walk : voor wie (flink) wil wandelen

Ondertussen wandel ik al flink wat jaren naast het lopen, fietsen en zwemmen. Over de voordelen ga ik het hier niet hebben, maar gewoon wat tips voor wie wil (beginnen met) wandelen.

Waar en hoeveel te wandelen ? Drie tips !

1. Het makkelijkst is natuurlijk om te wandelen in je eigen dorp/stad. Via Open Fietsmap leer je de kleinste wegeltjes kennen, sommige heb ik jaren voorbij gelopen tot ik ze op deze kaart zag staan. Laat je niet misleiden door ‘fiets’ map, er staan evengoed tal van onverharde wegen door akkers op. Voordeel : dichtbij en je bepaalt zelf je afstand. Je kan deze kaart ook gebruiken om wandelroutes te downloaden op je wandelGPS of smartphone, maar dat hoeft zeker niet.
2. De wandelknooppunten. Heel wat streken kennen wandelknooppunten die volgens hetzelfde systeem werken als de fietsknooppunten. Een kaart kopen kan handig zijn maar hoeft helemaal niet. Druk de nummers af via de site (of schrijf ze over).
3. Aktivia. Via de wandelagenda vind je waar er ten lande (en soms ook Nederland) wandelingen georganiseerd zijn door wandelclubs. Het systeem werkt als volgt : je gaat naar de startplaats (zie site), schrijft je in (1 tot 2 euro) en je kiest een van de voorgestelde afstanden. Er is een vrije start, meestal van 7 tot 15 uur. De afstanden variëren van 3 tot boven de 50 km. Zo wat alle organisaties hebben verschillende afstanden. Ook al wordt dit door wandelclubs georganiseerd, je hoeft geen lid te zijn. Soms betaal je als niet-lid een halve euro meer. Er zijn meestal ‘rustplaatsen’ voorzien waar je tegen zeer democratische prijzen soep, drank en een broodje kan kopen. Omdat je vertrekt wanneer je wil, wandel je in principe alleen, maar ook weer niet, want deze wandelingen kennen veel deelnemers.
   Veel gemak hier (want je hoeft niets voor te bereiden) en je bent ook gerust : mocht er zich iets voordoen dan ben je niet moederziel ergens ten velde. En veel proviand hoef je ook al niet mee te doen, al is het daar helemaal oké om je eigen boterhammen en drank mee te brengen.

Uitrusting

1. Wandelschoenen.  Het echtgenootje en ik wandelen al jaren en onze ideeën over wat de beste wandelschoen is (laag of hoog) zijn heel verschillend, wat er alleen maar op wijst dat je wat moet zoeken tot je die schoen vindt die voor jou het beste is. Zelf heb ik al jarenlang twee paar : lichte zomer wandelschoenen die niet waterdicht zijn en waterdichte zwaardere. Als je kilometers lang in de regen loopt en je schoenen zijn niet waterdicht, dan krijg je snel blaren. Maar gelukkig regent het niet altijd ! Ik wandel steevast met speciale wandelsokken, bij lange afstanden en warme temperaturen zeer welkom, ook al om blaren te vermijden.
2. Ik draag een klassieke trekkingbroek, puur voor het gemak. Door te ritsen kan ik ze korter maken. In de zakken kan ik makkelijk iets kwijt.  Het lief zweert dan weer bij een jeans, iets wat ik absoluut niet wil dragen wegens gevaar van schuren en te strak. Kortom : iets dat makkelijk zit !
3. Laagjeskledij : niet zoals bij het lopen. Zweetabsorberend. Ik geef onmiddellijk toe dat hier ook de ‘huisvrouw’ in mij spreekt. Dergelijke kledij hoeft niet gestreken en dat vind ik een groot voordeel.
4. Regenkledij. Dit is lange tijd een moeilijke geweest en wij hebben tal van outfits. Lange tijd heb ik dit gedragen (zij het in een vrolijker kleurtje).

   Het voordeel is dat je in principe ‘goed ingepakt’ bent en je beide armen nog vrij hebt, in tegenstelling tot een cape. Wanneer het lang regent of wanneer ik weet dat de kans groot is dat het lang zal regenen dan gebruik ik dit nog.

   Maar in de zomer kan het soms regenen en een kwartier later is daar de volle zon weer en dan weer regen enzovoort. In de zomer draag ik meestal een cape (Ikea). Tijdens de Vierdaagse van de IJzer heeft deze me helemaal overtuigd.

   

   Het voordeel zit in de snelheid van aantrekken. Zo’n poncho gaat overal over : ook over je rugzak. Soms heb je plots ‘volle bak regen’ en dan zit je als het ware in je eigen ‘tentje’. Je zweet er minder in dan in de voorgaande die toch strakker rond je armen zit. Je kan zonder problemen aan je heuptas (om er iets uit te halen) als je die draagt.

   Het lief en ik combineren onze regenkledij al jarenlang met een regenhoed. Zo’n kap als hierboven belemmerd wel wat het zicht blijft ook niet zo goed zitten.
   Deze (Decathlon) vinden wij de max :

   

5. Rugzak of heuptas ?
   Bij lange tochten zweer ik bij een rugzak. Het voordeel is evident : er kan meer in. Nu zijn er tal van rugzakken en ook hier zijn er een heleboel de revue gepasseerd. Ondertussen zweren we bij deze

   Vooreerst is er verluchting voorzien tussen je rug en de rugzak. Verder zijn er aan de zijkanten zakjes voor je flesje water. Met een beetje oefening neem je zo’n flesje uit de rugzak zonder dat je je rugzak uit moet doen. Er is een stevige heupgordel : bij lange afstanden echt wel nodig. In de heupgordel bevindt zich een klein zakje, prima voor wat centen, je fototoestel of GSM. Daar kan je dan weer bij zonder de rugzak uit te doen. Wij zijn geen Nordic Walking wandelaars, maar de rugzak is voorzien voor het hechten van stokken, mocht je dit willen. Verder is er een regenhoes voorzien.

   Bij korte < 20 km tochten ga ik voor de heuptas, want hoe goed zo’n rugzak ook is, ik heb liever mijn rug vrij. Het voordeel van een heuptas is dat je aan alles goed kan. Je hoeft dus niet te stoppen. Heuptassen bestaan er in allerlei formaten, die van mij is nogal redelijk groot. Ik kan er mijn regenkledij in kwijt en ook mijn boterhammen en water. Digitale aparatuur krijgt extra bescherming (vooraan).

   

Maar in alle eerlijkheid : met stevige schoenen en goedzittende kledij kom je al een heel eind !

Dertig !

Gisteren wandelde ik mijn 30ste Aktivia-wandeling van dit jaar, goed voor een totaal van 375 km(*) – goed voor zo’n gemiddelde van 12,5 km per wandeling. Dat laatste klopt wel helemaal, want zo’n wandelingen doe ik het liefste op zaterdagvoormiddag en ik wil graag tegen 12 uur terug thuis zijn. Met een gemiddeld wandeltempo van zo’n 5,5 km per uur lukt dat prima zonder dat ik extreem vroeg moet opstaan.

Toch waren er dit jaar ook al enkele +20 km wandelingen, bijna allemaal in Nederland denk ik, en de kortere, die moet ik helaas helaas volledig op conto van mijn niet zo sportieve echtgenootje schrijven. (Tja, hij probéért en beter een korte afstand dan geen, denk ik dan).

Gisteren wandelde ik samen met onze noorderburen in Bergen-Op-Zoom. De wandeling volgde tradtioneel rustige paden maar ik zag toch vooral gemiste kansen. Zo liep de route hoofdzakelijk op het verharde pad naast de bossen; terwijl er evengoed wandelpaden in de bossen waren. Misschien was dit een bewuste keuze om de toegankelijkheid zo groot mogelijk te maken. Bij Bergen-Op-Zoom had ik ook aan ‘water’ gedacht (zie kaart), maar de organisatoren kozen duidelijk voor het bos. Ik ben niet bekend met de omgeving van Bergen-Op-Zoom, misschien lijkt wandelen langs het water logisch maar is het dat in praktijk niet.

Verder was er niet veel verschil met de wandelingen in België, wellicht omdat de wandelclub, De Wandelende Krabben, aangesloten waren bij Aktvia.

Omdat ik nu eens niet tegen de middag terug hoefde te zijn, reed ik na de wandelingen een paar kilometer richting centrum om dit stadje te verkennen, altijd een leuke toemaat bij zo’n wandelingen trouwens, je komt op plaatsen waar je anders zal niet zou gaan.

Bergen-Op-Zoom was een bezoek meer dan waard ! En zeker al omdat er allerlei festiviteiten in de stad waren. Ik ben al benieuwd waar de volgende Aktivia-wandeling me brengt.

(*) zonder de knooppuntwandelingen gerekend

Vierdaagse van de IJzer

 

Het is weer gedaan, de Vierdaagse van de IJzer en zelfs het lief zat bijna met een brok in de keel, zo geliefd is dat evenement bij ons hier !

Nu is die Vierdaagse een beetje zwaar beladen bij ons en wel om twee grote redenen. Ten eerste zijn wij rond onze eerste Vierdaagse echt een koppel geworden. We hadden onze Vierdaagse gepland als vrienden, maar tegen dat het zover was, waren wij een koppel.  Ten tweede, de Vierdaagse is voor ons beiden een beetje de afsluiting van een lange zomervakantie. Tijdens deze wandeldagen kunnen we nog zorgeloos genieten van vakantie, eenmaal terug thuis wordt ons hoofd gevuld met werkgerelateerde zaken, iets waar we nu niet om staan te springen.  Maar zo is het en het maakt misschien ook dat we vakantie juist zo waarderen.

Terug naar de Vierdaagse ! Waar zit de magie ?
Niet in de wandelingen zelf, daar hebben we het ongeveer een heel jaar over als we andere Aktivia-wandelingen doen.  Er zijn wandelingen die véél mooier zijn. De Vierdaagse  gaat voornamelijk over verharde grond en veel bossen zijn daar niet bij.  Ik denk dat dat voornamelijk door het grote getal wandelaars komt, die hebben plaats nodig en duizenden wandelaars door een bos op 1 dag, ik weet niet of de natuur dat zo goed aankan. Ik ken in België geen wandelevents die zoveel deelnemers hebben.

 

De organisatie dan ? Die verdient vele pluimen. Alles is in orde. Bij het starten krijg je een flesje water en onderweg krijg je sportdrank en/of melk, en ook nog wat te eten in de vorm van een koek. Er zijn talrijke waterposten en er staan hier en daar extra toiletten die zelfs de proef van het grote deelnemersveld doorstaan.  Er zijn EHBO-posten en tussendoor wordt zelfs je tijd gescand. Iedere dag krijg je een dagkrantje met de kaart en route in kleurendruk, waar ook alle rust- en bevoorradingsposten op staan.  Ik zou niet weten hoe ze het nog beter kunnen organiseren. Je kan op voorhand inschrijven of ter plaatse via je identiteitskaart. Maanden op voorhand (als je ooit eens meegewandel hebt) krijg je via email al informatie over de komende tochten. En wie heel erg bezeten is van de Vierdaagse en de sfeer kan zelfs op een van de kampen logeren : die voorzien je van verplaatsing naar de startpunten, van logement met vol pension, geheel in “legerstijl”. Je kiest voor tenten van het leger of je eigen kampeermateriaal. Keuze genoeg (maar vrijwel altijd volzet, je moet tijdig beslissen).

De magische elementen zijn volgens ons de vier opeenvolgende dagen en het grote getal deelnemers. Iedereen is daar met hetzelfde doel : wandelen. Iedereen doet het op zijn tempo en op de gekozen afstand. Maar we gaan allen dezelfde richting uit. Dag na dag. Het is opstaan en stappen. Eten, slapen, opstaan en weer stappen. Het repetitieve heeft iets kalmerends, het stappen door weer en wind – niemand maakt er een probleem van om uren in de regen en modder te stappen –  brengt een diepe rust. Althans, zo voelen wij het aan. Ik heb het zelf heel moeilijk om mijn hoofd leeg te maken en niet voortdurend “te werken” in mijn hoofd, maar ik merk wel dat het na veel stappen beter lukt.  Ik kan al eens gewoon naar een boom kijken of een koe langs de weg. Ik kan al eens gewoon zijn waar ik ben, iets wat gigantisch moeilijk is voor mij : leven in het heden en op de plaats waar ik ben. Alleen bij het lange, ook repitieve zwemmen heb ik wel eens zo’n ervaring : dat het stil en rustig wordt in mijn hoofd.

Lachend zeggen wij ook dikwijls dat wandelen als koppel de beste relatietherapie is. Ik geniet van het samenzijn met het lief, soms babbelend dan weer kilometers in stilte.  Mooi is dat.

De laatste tocht ging door rondom Ieper en eindigt traditioneel met een hulde aan de gesneuvelde soldaten. Ze kregen ook mijn eer en respect. Het is spijtig dat er een leger nodig is, dat landen oorlog voeren, en nog veel spijtiger is dat geweld blijkbaar soms de enige uitweg is. Is het geweld of is het verdedigen ? Ik ben geenszins een specialist in oorlogen, maar ik kan mij onmogelijk voorstellen dat we het zo goed zouden gehad hebben mocht Duitsland gewonnen hebben tijdens de Tweede Wereldoorlog en dan bedoel ik het Duitsland van Hitler.

De Vierdaagse zit erop en dat betekent ook dat er opnieuw gelopen moet worden. Met 4 dagen stappen is er van lopen niet veel in huis gekomen. Ik denk dat ik zelfs een week in het schema zal overslaan, want al die kilometers wandelen moet toch iets betekenen ?

 

Straks moeten we terug aan het werk maar gelukkig lijken de weergoden ons een schitterende zondag te geven. Het mag wel, in de zomer die naar verluidt de natste van alle is.  Ondertussen ga ik al dromen van een nieuwe vakantie.

Wandelen aan de Franse kust

 

 

Het avondritueel

Sedert ik de Garmin Vivofit heb, ga ik ’s avonds wandelen. Aanvankelijk omdat ik uitgedaagd werd door die Vivofit op zich. Nu simpelweg omdat het een prachtige afsluiting van de dag is, wandelen in het dorp. Het is ook een goede manier om eventuele restjes van belaste spieren van de voorbije sporttrainingen (lopen, fietsen, zwemmen) te strechen, want wandelen, dat is heilzaam voor lichaam en geest.

Een van de bijkomende voordelen is dat ik nog eens bevestigd zie hoe schoon mijn dorp hier is. Volgende foto’s zijn genomen binnen 1 vierkante kilometer (!) van ons huis.

 

…. rare dieren kom je hier ook tegen …

 

in d’Ardennen

Als trappentraining kan het wel tellen :

En het weer was onheilspellend, zodat wanneer we op het hoogste punt waren (45 meter) gratis endevoorniets een Walibi-ervaring kregen. Een wiegende toren, die MilleniumToren in Croix Scaille, net aan de grens met Frankrijk.

Hij staat er moederziel alleen, op een eenzaam én bemand toeristenkantoortje na. Naar verluidt is Croix Scaille het vierde hoogste punt van België, de toren niet eens meegerekend. Wie weet, stond ik met mijn 45 meter plus wél op het hoogste punt.

We waren er om te wandelen en de sportieve prestatie stelde niets voor, maar het gezelschap des te meer. We waren er immers op ‘natuurontdekking’ met de vereniging Landschap.

 

Het waren allemaal mensen met veel kennis over natuur en menig plantje werd besproken, bekeken, gefotografeerd en becommentarieerd. Ik kende geen enkel, maar weet nu toch alweer dat de kleine ratelaar een halfparasiet is. Geef toe, dat klinkt toch als een ‘kenner’.

Er was er maar eentje dat ik zo herkende, zij het dan nog van dit liedje. U kent deze vast ook !

die stinkt dus echt uren in de wind !

Wandelen in ons dorp

Omdat inderdaad ‘alle beetje helpen’ en ik pittige inspanningen (lees looptrainingen, lees interval) wil afwisselen, ga ik nu en dan wandelen. De meeste kilometers wandel ik via Aktivia, maar soms is kort en dichtbij ook goed. Zoals wandelen in het eigen geliefde dorp.

Een simpel halfuurtje wandelen, goed voor lijf en ziel, en voor de ogen. Want ik merk : dat dorp van mij mag er best wezen !

 

Rillaar, Kortakker

 

Mijn lief is niet compatibel

Een tijdje geleden probeerde ik het lief terug aan het sporten te krijgen, lees : “bewegen”, want ik moet mijn woorden zorgvuldig kiezen, als ik ook maar suggereer dat hij wat zou ‘sporten‘, dan wordt hij al moe van het woord alleen.

“Ik doe aan sport”, zegt hij dan, “ik oefen iedere dag mijn schaakspieren”.

Het schakende lief (dat liefst niet herkend wil worden)

Ik veronderstel dat hij dan nog enkel heeft over zijn hersenmassa en hersen’activiteit’ en dat het niet eens gaat over die arm die nu en dan hooguit zo’n 30 centimeter beweegt.

Nu goed, een paar maand geleden beweerde hij dat hij er nu eens ‘echt zou invliegen‘, en dan wel iets met ‘het hele lijf’.

“Ik ga trainen voor 50 km, 50 km wandelen !”

Dat hij ondertussen al vele keren van alles beweerd heeft en met grote stelligheid allerlei doelstellingen heeft gedeclameerd en dat daar eu, niet veel van in huis gekomen is, dat vergat ik, ook deze keer. De liefde is niet alleen blind, maar ook doof.

50 km, jong, da’s veel ! En ik voelde me meteen al aangesproken. De Vierdaagse van de IJzer, da’s 4 keer 32 km, en ik wandel wel regelmatig eentje van rond de 15 km, ik loop in normale omstandigheden zo rond de 10 km (tenzij in training voor 10M of iets langers) en ik fiets en ik moutainbike, maar 50 km wandelen ? Dat heb ik nog nooit gedaan.

Dus begon ik aan een schema, tussen mijn loopschema door. Ik dacht : dat komt wel goed, als alternatief van het lopen. Het is tenslotte hetzelfde niet.

Eerste 20er, in Hulst, Zeeland (NL)

In mei voorzag ik 2 trainingen van rond de 20 km. De eerste zo’n 20, de tweede 26 km, twee keer in Nederland. Voor de eerste gaf het lief forfait. Geen idee meer wat het excuus was, maar ik dacht – naïef als ik ben – dat hij zich wou sparen voor de 26, er was amper een week tussen.

’s morgens – de dag van de 26 km, op O.L.H.Hemelvaart – dacht ik nog: hij gaat afhaken, hij heeft amper gewandeld, maar nee, gezwind nam hij zijn gerief en we reden richting Sint-Geertruid.

Sint-Geertruid is niet plat, ondanks dat het Nederland is. Ik begon er heel rustig aan, mijn eigen tempo ligt rond de 5,6 km per uur, zelfs op zo’n 20er, maar het lief moest ‘er in komen’. Na 1 km zag ik ‘m al puffen. Ik dacht : het is een dieseltje, hij komt wel op tempo. Maar toen ik na zo’n 8 km zei ‘Kijk, we zitten al aan een derde’, zag ik de werkelijke wanhoop op zijn gezicht. Hij zag de teleurstelling op het mijne, en we wandelden zwijgend verder, kwestie van een ‘moeilijk gesprek’ te vermijden. Ik vertraagde opnieuw mijn stap, tot we aan de splitsing voor 15 zaten. “Dat lukt mij niet, zoveel, stap jij maar verder”, zei hij stilletjes.

En zo gebeurde, hij was stikkapot. Hij zou rusten en dan verder wandelen op de 15km wandeling. Ik zou eindelijk (!) mijn tempo kunnen opdrijven. Ik koos vervolgens voor de 21 km, omdat ik ‘m niet al te lang wilde laten wachten.

Voor mij was het zalig, ik zette er een flinke pas in en had de indruk dat die snellere pas mij minder moeite kostte dan altijd maar om kijken waar mijn niet-compatibele lief bleef. Uitendelijk arriveerden we gelijk, ik zag ‘m plots voor mij. Hij leefde nog en ik had volop goesting in méér.

Vandaag gingen we opnieuw samen wandelen – ik train ondertussen ook alleen vefder – , in Haacht, en om hem niet te demotiveren liet ik hem de afstand kiezen. Twaalf ! En ik zou wel wat trager gaan. Tijdens het wandelen hadden we het even over onze vakantieplannen. Of we opnieuw zouden deelnemen aan de Vierdaagse van de IJzer. Zeker, zei hij. En welke afstand wil je doen ?

Je kunt al raden wat hij zei : 4 keer 32 ! De langste !

En wéér vraag ik af wat er van is …

De week dat ik niet ging “sporten” (7 uur 13 min dus)

Vorig weekend begon het al : een vermoeidheid die niet met een nachtje slapen over zou gaan en zeker al niet na ‘slecht slapen’, want nu en dan zit ik in de lange cyclus van slecht slapen. 10 maart ben ik opnieuw beginnen lopen en ‘meer sporten’ en ik zie nu dat ik tussen 10 maart en nu 6 rustdagen had. Oftewel 6 rustdagen en 29 sportdagen.

Dus zou ik deze week niet lopen … en dat is ook niet gebeurd. De vermoeidheid zat zo diep dat ik voelde dat ik mij forceerde. Mijn lichaam was mij dankbaar maar hunkerde naar beweging en naar ‘buiten’, op het werk was het druk en chaotisch en sporten zou zo wat het enige ‘stabiele’ zijn, het rustpunt in de drukte.

De 7 uur sporten is bijgevolg een verzameling van fietsen, wandelen (lang leve Activia !)  en fitness (vorm van aerobics) geworden en ook dit was zalig. Toch buiten en even niet lopen, al miste ik het wel. Het moet zalig zijn om 20 km te kunnen lopen – dan zie je toch al eens iets anders – maar voorlopig zit dat er nog niet in.

Hop hop naar de volgende week !