Daar is de lente, daar zijn de blaren !

 

Ik blijf er last van hebben : voer ik de kilometers op (wat ik momenteel doe) en is er een beetje zon of warmte dan zijn ze er weer : de blaren !

Na al die blaren heb ik heel wat ervaring in de verzorging ervan, maar het blijft wel balen. Want ondanks mijn verzorging komen ze altijd terug en altijd op dezelfde plaats, mijn voeten hebben het zowat opgegeven. Amper genezen en het is weer van dat.

En néé, het ligt niet aan mijn schoenen, want welke schoen, van welk merk ik ook draag, het is altijd prijs. Ook met wandelschoenen. Conclusie : het ligt aan mijn voeten !

Een paar weken geleden was het al weer van dat. Het zonnetje scheen en ik had nog verkeerdelijk winterkousen aan. Runningsocks, jawel, maar de winterversie, een mens wil ook geen koude voeten. Volleerd in de verzorging kon ik er na een een dag of 4 al weer compleet op lopen maar dacht ook : het wordt weer van dat en dat velletje wordt altijd maar dunner.

Daarom werk ik tegenwoordig altijd preventief en het lijkt te helpen. Voor ik vertrek voor een loopje of lange wandeling plak ik de kwetsbare plaats af met anti-blister tape. Dat is op droge huid (je mag natuurlijk geen open blaren meer hebben) en na het lopen haal ik het er onmiddellijk weer van af, de tape overleeft de douche trouwens toch niet.

De tape die ik gebruik komt van Decathlon, maar zullen vast nog andere merken zijn. Wie weet word ik de rest van de lente/zomer gespaard van blaren !

Kapotte voetjes

Ik heb aan de wedstrijd in Eindhoven voeten vol blaren overgehouden. Raar is dat : 10 km is niet eens zoveel en ik heb de nieuwe schoenen toch al een paar keer gedragen. Misschien was de combinatie relatief nieuwe schoenen en warm weer (zweet ?) niet zo goed.

Nu zijn blaren niet zo erg, alleen, ze komen altijd terug op dezelfde plaatsen, welke schoenen ik ook draag. Het is àltijd prijs bij nieuwe schoenen.

Dus goed verzorgd en misschien, heel misschien wordt het vandaag een toertje op de koersfiets, om ze even respijt te geven.

Op het werk loop ik er wat mankend bij. Gelukkig zijn het ‘maar’ blaren !

Antwerp, here I come !

Ook al is de Ten Miles maar een stapje naar Visé en geldt het eigenlijk als training, ik zie er toch naar uit. Soms kan het lang duren, trainen voor iets en als er dan een tussenstop inzit (al is het woord ‘stop’ hier niet echt op z’n plaats) dan geeft dat de trainingen toch een beetje een swung.

Ten Miles oftewel 16 km. Het grote voordeel is dat ik er nu eigenlijk niet aan hoef te twijfelen of ik dat kan uitlopen. Ik loop al weken aan een stuk duurlopen van 14-15 km en dat in omstandigheden als een MTB-route als wel in volle wind aan zee en heuvel in de duinen. Dat is iets anders dan ‘vlak lopen’. Met die ‘alternatieve’ trainingen hoop ik dat ik zowel mijn spiertjes als mijn ‘hoofd’ wat sterker gemaakt heb. Zeker de MTB-route kon tellen ! Tussendoor had ik natuurlijk ook nog andere trainingen die meer met snelheid te maken hadden : de alomgekende halve piramide die ik nog eens op de loopband gelopen heb, het voordeel van zeer gecontroleerd op snelheid lopen. Verder nog een 10 km loop die een 12 km loop met versnellingen werd omdat mijn Garmin verkeerd afgesteld was (plots kreeg ik 40 minuten rust in plaats van 40 seconden !) en tussendoor ook nog eens een extra training van een luttele 4 km die met veel kots eindigde. Extra niet echt : ’t is maar dat ik de dag erop vooropgestelde 15 km helemaal opnieuw gedaan heb.

Ondertussen heb ik ook de koersfiets van stal gehaald. Zoals gewoonlijk dacht ik dat ik het niet meer zou kunnen of graag doen. Dat heb ik bijna altijd bij ‘verandering’. Ik loop zowat de hele winter op de loopband en denk ‘ik ga ’t nooit meer willen doen, buiten lopen’, maar eenmaal buiten (en lichter, en warmer) vind je me nog amper op de loopband. Hetzelfde voor de fiets die ’s winters vervangen wordt door indoortraining. Ik denk : pffff wat ga ik op zo’n fiets buiten doen ?
Zondag trok ik m’ fietsplunje aan – ik moest weer zwijgen wegens Parijs-Roubaix ! – en deed een toerke van een dikke 30 km.
En plezant dat dat was !

Het zwemmen is er de laatste weken bij ingestoken. Ik kon blijven lopen en fietsen met de (verzorgde) blaar maar vind het niet zo fatsoenlijk om een wonde aan je voet het zwembad in te gaan. Plus dat het risico’s inhoudt voor mij ook natuurlijk.

Ondertussen is het apartementje in Antwerpen al geboekt en kan ik zeggen : Antwerp here I come !

avontuurlijke week

In  mijn agenda zag het er goed uit : een superrustige week met weinig afspraken. Maar zoals dat wel meer gebeurt gaat een mens de gaatjes al snel vullen met dingen die er anders nooit van komen. Zoals shoppen met een vriendin die ook al veel te weinig tijd heeft.

Aan de zwemloop had ik een pijnlijke hamstring overgehouden. Niet geheel verwonderlijk : het is mijn zwak punt en op de wedstrijd liep ik 1 km per uur sneller dan mijn vele

halve marathontrainingen, die natuurlijk trager zijn. Verder had ik ook niet gestrekt nadien. Ik wou geen risico’s nemen en leerde al uit de ervaring van Jess dat gewoon een tijdje ‘niet lopen’ het euvel misschien al ’t snelst voorbij zou laten gaan. Dus hield ik mezelf voor om niet te lopen tot ik (wandelend) niets meer zo voelen. Dan zou ik het eens proberen en onmiddellijk stoppen als ’t niet zou gaan.

Op maandag kon er dus niet gelopen worden, maar de goesting om te sporten was er wel. Mijn echtgenootje vindt z’n moutainbike super, en ik bleef maar twijfelen of de aankoop van zo’n fiets. Maar zou ik het wel leuk vinden ? En de zoveelste sport ? Is het niet een beetje duur want als je al zoveel andere sporten doet ga je ook niet echt véél met zo’n fiets rijden ? Plus dat MTB echt veel onderhoud met zich meebrengt. En kosten ! Tot het Lief op het goede idee kwam om

er eentje te huren. Goede kwaliteit én gratis onderhoud. Ik tekende meteen voor een half jaar, zo had ik ‘m meteen tot eind september.
Meteen werd ook een eerste proefrit van een uurtje gereden.  Er zat één zeer technisch stuk bij in de bossen (MTB route) en ik voelde onmiddellijk dat ik geheel onervaren was. Fietsbeheersing tekort en vooral ook technische kennis. Naderhand vond ik het stuk te technisch en te hoog gegrepe

n, maar ik begrijp dat manlief iets wou ‘demonstreren’ !

Donderdag en ik had op woensdag niet gezwommen (sociaal leven laten voor gaan, zonder spijt trouwens !) maar mijn hamstring liet niet meer van zich horen. Het was wellicht niet de meest wijze keuze om van de drie trainingen van deze week de tempotraining te doen, maar ik wou mezelf nog eens uitdagen. Het lukte wonderwel. De 10 km tempotraining verliepen sneller dan ik dacht en ik was mentaal toch een beetje sterker. Tempotraining is snel lopen ! Zie maar wat mijn Garmin zei : 

Vrijdag veel getwijfel, maar dan toch weer niets. Wat gaat dit worden met mij ?

Zaterdag hield ik het niet meer uit en koos voor de duurtraining, 15 km.  Ik koos een route uit de MTB routes en o wee, heb ik dat gevoeld !

Ik heb zowat alles gezien. Hellingen, kasseien, modder, boswegen, … pffff… Gelukkig scheen het zonnetje heerlijk en had ik drank bij, maar meeermaals heb ik toch op mijn tanden moeten bijten. Al bij al was ik toch content al hield ik er een gigantische blaar aan over. Dit was zeer avontuurlijk en ik zat boven het tempo dat mij opgegeven werd. Ik vond het afzien maar toen ik de ‘biep’ van km 15 hoorde was ik toch een beetje fier op mezelf. Weerom : mentale training, ’t was eigenlijk eerder trail dan iets anders.

Vandaag  zondag was het de ronde en ik moest zwijgen van het lief.  Ik strompelde wat door het huis, want die blaar had nog geen zin in genezing. Ze werd goed verzorgd maar ik zag mijn training (bloktraining) wel de mist in gaan. Het zou gewoon niet verstandig zijn, en wat zou een dagje wachten mij kosten ? Toch kriebelde het zo sterk dat ik wel iets moest doen en ik haalde de mountainbike nog eens van stal. Ik reed zo ongeveer dezelfde route als ik gisteren gelopen had (en vond een flesje terug uit mijn belt !) maar de hellingen pakte ik echt kordater aan. In het bos was het ploeteren, waardoor ik na een uur hard labeur, met zeker een halve kilo modder terug thuis kwam.

Hier op de foto een paar hellingskes, ik kan mij voorstellen dat die ‘niets’ lijken, maar eentje ervan staat wel in een boek over de strafste hellingen voor ’t wielrennen ! (Ik zal het es opzoeken)

Al bij al is deze week goed voor zo’n kleine vijf uur sporten en is het niet echt gegaan zoals het had moeten gaan. Er moest nog minstens één zwemtraining bij en ook een looptraining. Toch is er gesport en hé, ik heb me heel erg geamuseerd !

spannende week

Vorige week liep ik 10 km buiten (lenteweertje) en  maandag opnieuw 14 km. Het was al het iets zwaarder wegens ‘golvend’, de eerste training ‘buiten’ had ik redelijk ‘plat’ gehouden, al is plat iets wat niet echt de streek waar ik woon omschrijf.

Maandag zat er één serieuze helling in, maar ook die pakte ik in één keer. Eenmaal de heuvel boven was het een soort ‘plateau’, (daar is op de grafiek niet veel van te merken precies) en laat ik daar in een klein putje mijn voet omgeslagen hebben. Het was donker en ik heb het putje niet goed gezien omdat er net een tegenligger auto kwam in het smalle straatje. Ik voelde mijn voet wijken maar, checkte even of ik ook maar een beetje pijn had – ik zou echt niet meer lopen dan, les geleerd ! – maar ik voelde niets.

Later hoorde ik dat dat normaal was, alles is soepel en warm en je kan dan nog lopen zonder pijn. Dagje niet gelopen (dinsdag) en ik dacht : dat zit goed ! Tot ik ’s avonds het eitje op mijn voet zag. Nog altijd geen pijn maar ook geen ontkennen aan, er is ‘iets’ gebeurd !

Woensdag nam ik deel aan de zwemtraining. Ik zou wel zien. Opnieuw : geen pijn. De enkel werd immers niet eens belast met mijn lichaamsgewicht of met de volle zwaartekracht. Ik besliste om, zoals voorzien, deel te nemen aan de twee trainingen, in totaal twee uur. Eerste uur druk oefenen op techniek, tweede uur ook techniek maar vooral duurzwemmen. Het ging allemaal heel goed, maar o wee, donderdag voelde ik opnieuw toch een uitzonderlijke vermoeidheid. Het was niet zo erg als de vorige keer (ik had me een beetje gespaard) maar echt ‘happy’ liep ik er niet van. Op donderdag nog lopen kan ik echt wel vergeten.
Ik sta er van te kijken, dat je van zwemmen zo moe kan zijn. Tijdens het zwemmen valt het allemaal heel goed mee, ik doe mee met de groep en voel wel dat ik mijn best moet doen (het tweede uur, het eerste niet echt) maar ach ja … Bij het lopen is dat anders, daar ben ik soms moe tijdens het lopen, maar na de douche is dat meestal al weer over en recupereer ik snel, toch wat vermoeidheid betreft.
Geen idee hoeveel wij zwemmen in zo’n twee uur, ik heb het nooit geteld, maar we zwemmen wel constant baantjes met hier en daar een minuut tussen 8 of 10 baantjes als de coach nieuwe instructies geeft.

Ben ik bij de eerste groep bijna de sterkste, in de tweede groep is dat geenszins het geval. Ik ben natuurlijk al meer vermoeid tegenover de ‘frisse haantjes’, maar sta toch versteld hoe hun ervaring hier zwaar doorweegt. Er is één ding dat ik wel met gemak kan (en zij dan weer niet) : dat zijn de oefeningen waar je veel slagen moet doen zonder ademen. Ik kan gerust baantjes zwemmen met om de 5 slagen ademen. En zo lang het niet te snel moet gaan kan ik het sowieso wel lang volhouden. Is dat een voordeel van lopen ? Of word ik ook in het zwemmen ‘de sporter zonder snelheid‘ ?  Ik lig er totaal niet wakker van. Tot mijn grote verwondering zwom ik het uitzwemmen ‘in slag naar keuze’ zelfs in crawl, wat alleen maar kan betekenen dat ik er plezier in heb.

(hier nog even mijn idool)

Op vrijdag begon mijn geduld om niet meer te lopen redelijk op te geraken. Weer ging ik al mijn collega’s LO af. Zalig is dat ! We hebben iemand die optie atletiek gekozen heeft, maar ook iemand wiens specialiteit zwemmen is, we hebben er die tennisles geven … sportleraren genoeg ! Leraren met ‘blessure-ervaring’, want natuurlijk zien zij ook van alles met al die leerlingen/volwassenen binnen en buiten school. Zonder zich medische kennis aan te meten dachten ze dat de zwelling op mijn enkel ‘vocht’ was en niet zo erg : ik kon alles nog bewegen en nergens pijn.

Toch besloot ik te wachten tot vandaag, zaterdag, om mij opnieuw aan het lopen te wagen. 10 km tempoloop stond op het programma. Ik kan je zeggen, de schrik zat er diep in. Vorig jaar heb ik 9 weken niet kunnen lopen en het fatale moment was op 4 april. Ik was toen echt goed bezig voor de 20K van Brussel… zou het nu ‘weer van dat’ zijn ? Ondanks de verleidelijke zon besloot ik om op de loopband te lopen om het ‘te proberen’ : betere schokdemping en als het zou gebeuren was ik thuis en geen 5 km van huis met de verleiding van 5 km terug te lopen ondanks pijn !

Maar er was niets aan de hand. De 10 km werden gelopen, een klein beetje sneller zelfs dan de opgegeven snelheid.  Vooraf heb ik netjes 10 minuten ingestapt aan 6 km per uur, nadien netjes 10 minuten ‘afgebouwd’ eerst traag lopend, dan snel wandelend, dan gewoon wandelend om nog eens daarna nog eens 10 minuten te strechen, vooral de hamstring, omdat die het gevoeligst is bij mij en NEE ik wil het niet nog eens meemaken.

Dus oef, alles is goed !

85+ en een dozijn

De voorbije week heb ik één training gemist en ééntje vervangen.

Na de wisselloop van donderdag voelde ik opnieuw mijn rechter enkel en wel op dezelfde plaats, maar nu veel minder dan de vorige keer.

Daarom heb ik de tweede training – de dag erop – vervangen door een fietstraining. Ik weet dat dit hetzelfde niet is, maar het is wel een cardiotraining en zo blijf ik mentaal wel in de gewoonte van te sporten. Trouwens, het is niet omdat het hetzelfde niet is,  dat het niets zou opleveren of waardeloos zou zijn. In plaats van een uur ‘loslopen’ werd het een uur fietsen. Ik deed het aan 130 watt wat gelijk (zou staan maar wellicht ook staat) aan 27 km per uur. Ik mag dan wel dénken dat fietsen minder lastig is, het zweet was er niet minder om. Dit keer is het mij gelukt om netjes boven de 85 rpm te zitten, we gaan er dus op vooruit.

Zondag moest er opnieuw getraind worden en dat is er niet van gekomen. Ik kan redenen en excuses aanvoeren maar het zijn dan ook redenen en excuses. Hing mijn leven er van af, dan had ik het wel gekund. Niets meer en niets minder.

Maandag (gisteren) was het rustdag en ik heb ervan geprofiteerd om een krachttraining te doen. Helemaal nieuw voor mij en toch behoorlijk zwaarder dan ik dacht. Ik deed mee met Tracy York ‘het dagelijkse dozijn’. (DVD)

Dat zag er zo uit : 

• Kniebuiging
• Lunges
• Gespreide kniebuiging
• Zagen met één arm
• Triceps bovenhoofds strekken één arm
• Bovenhoofds drukken
• Bicepsbuiging
• Schouderoefeningen
• Voorovergebogen armheffing
• Opdrukken
• Buikspieroefeningen
• Zijdelinge buikspieroefeningen

Dat was zwaarder dan gedacht. Een paar keer is niets, maar je moest de meeste oefeningen 12 x 3 keer doen. Op den duur voel je het wel ! En zweten deed ik hier ook al. Zo’n DVD heeft wel het voordeel dat je meteen ook alles tussendoor strekt ; ik zou dat al overslaan vrees ik. Die lunges vond ik best lastig, terwijl ik had gedacht dat alles wat beenwerk is gemakkelijk zou gaan. De buikspieroefeningen gingen dat weer redelijk, misschien omdat ik die tussendoor ook nu en dan doe. Toch denk ik dat het beter is om ze met zo’n ‘neksteun’ te doen dan wel zonder. Op de DVD werd dat trouwens aangeraden, dan heb je minder kans dat je je daar blesseert omdat je een verkeerde houding inneemt.

Ik heb hier nog een verzameling DVD’tjes met allerlei soorten training. Ik kreeg ze hier en daar, als mensen eenmaal weten dat je sport krijg je gemakkelijk sportdingetjes en ik moet zeggen, dat is best fijn !

Tenslotte kreeg ik vandaag ook slecht niets van de Tri-Girls al waar ik in januari zou mee starten. In plaats van in Tessenderlo (zo’n 30 km) gaan ze in Bilzen (dubbel zover) trainen. Uiteraard ga ik geen 120 km per training met de auto rijden !

Dit is echt een ongoing history ! Maar hé, we geven niet op !

Ik voel hoe het weer wel zijn tol eist. Het moet toch niet lang meer duren. Ondertussen heb ik door dat het genieten van lopen een combinatie is van sporten en buiten zijn. Ik zal het dus ‘gesplitst’ moeten oplossen : lopen op de loopband (binnen) en buiten wandelen ! Ik heb die buitenlucht gewoon nodig !

Een kleine – nee grote – joepie !

Want ik heb vooreerst, sedert vorige week vrijdag opnieuw gelopen. 10 kilometer. Ik zal eerlijk zijn, van de overmoed die ik vroeger had – “ik heb nooit blessures’ – schiet niets meer over. Maar hé, 10 daagjes niet lopen heeft blijkbaar geholpen want ik heb niets gevoeld van die enkel. Netjes opgewarmd (crosstrainer) en daarna ook netjes strekoefeningen gedaan.

Ik hoop echt dat het niet (meer) sneeuwt en dat ik de gewone trainingen buiten kan hervatten. Tenslotte ben ik ook gewoon graag buiten. Deze training is nog op de loopband gedaan, zachtere ondergrond en ook omdat ik totaal geen zin  had om bv. 4 km te lopen en dan wegens pijn 4 km terug te moeten wandelen.

Een grote joepie. Ja, want een mens beseft dat soms te weinig of anders gezegd hoe vanzelfsprekend je het gaat vinden dat alle spiertjes netjes meewerken en dat je dat het lichaam altijd maar schoontjes volgt.   Het kan snel verkeren.

duurloop door kaathageland op Garmin Connect – Details.

tachtig is lastig !

Ha ! Aan webloggers heb je ook voorbeelden en vooral : uitdagingen ! Ik leer ontzettend veel van webloggers, hoe ze lopen, hoe ze trainen, soms heel specifieke kennis, en soms krijg ik ook mentale oppeppers als het niet zo goed gaat.

Maar hé, nu komt het. Hoeveel ‘toeren’ moet je doen op een fiets ? Oftewel wat moet je cadans zijn ? Op de fitness hanteerden ze altijd tussen de 70 en de 80. Da’s echt een goed tempo’ke, ik bedoel, bijna aan de gezapige kant. De webloggers triatlonners hebben altijd hogere cijfers voor ogen. 90 is een getal dat dikwijls valt, 90 als minimumbasis dan wel. Dus ja, met die 70 kom ik toch iets tekort. Toen Jess ook nog es zei dat ze op 90 en bij intervallen boven de 100 trainde dacht ik : ’t is genoeg geweest, ik word géén oud besje op een fiets !

Dus heb ik vandaag 45 minuten getraind aan 80. En hé, dat was lastig ! 90 is natuurlijk het doel, maar ik ga dat geleidelijk doen. Van altijd 70 naar plots 90 gaat niet lukken denk ik. Vandaag stond er een “berg met plateautraining” (programma 4) op het programma. Ik verzin die namen zelf, het kan evengoed 1 piramide zijn, in plaats van de verschillende piramides van de vorige keer.

Concreet zag het er zo uit

• 5 minuten aan 77 Watt (en hier draaide ik wel mooi 95 cadans !)
• 5 minuten aan 101 Watt (de 90 lukte nog altijd goed)
• 5 minuten aan 150 Watt (hmmm we zakken af naar ‘in de 80)
• 25  minuten aan 179 Watt, cadans rond de 83 en zweet en afzien. Echt waar. Hartslag op 149 !
• 5 minuten aan 150 Watt
• 5 minuten aan 101 Watt
• 5 minuten aan 77 Watt

Bergaf ging beter dan de bergop, daar kon ik de candans wel wat hoger houden dan bij het  ‘opklimmen’.

Daarna nog 10 minuten op de crosstrainer en vervolgens 80 buikspieroefeningen en ik was gewoon patat na dit uurtje trainen.

Eén keer uit de douche voelde ik me weer fris, maar ik heb wel door dat mijn beentjes aan rust toe zijn, want dat ‘plateau’, dat was ‘pompen’.

Op deze manier probeer ik toch nog de voordelen te halen uit het feit dat ik even (een weekje ?) niet mag lopen en de enkel laat herstellen. Natuurlijk gebruik ik mijn enkel ook bij het fietsen en het crosstrainen maar je kan er toch niet naast kijken dat er bij lange niet zo’n druk op staat. Je ‘valt’ immers niet met je gewicht (en meer) op die ene voet.

 

En hé, tips zijn (nog altijd) welkom !

van ’t een in ’t ander

 

Daarnet liep ik mijn ‘opdrachtje’ : 8 km wisselloop op de loopband. Loopband : want nee, de fietspaden liggen niet goed. Ja, de wegen zelf wel (de grote) maar dat weten de auto’s ook en nee ik ga niets riskeren. Maar hé, je hoeft niet buiten te gaan om iets voor te hebben.

De vorige loop voelde ik pijn in mijn rechterenkel. Het was geen echte grote pijn en ik heb maar doorgelopen, ik moest misschien nog anderhalve kilometer of zo. Bij het wandelen voelde ik niets. Thuisgekomen douche genomen en ’t euvel was al bijna vergeten tot ik de trap naar beneden liep. Weerom die pijn. Tja, niet echt veel hoor, … de dag erop stond ik op en voelde ik het nog. Dàn begin ik toch al te denken dat er iets aan de hand moet zijn.

De dag erop (dinsdag) voelde ik niets meer maar dacht dat ik maar voor alle zekerheid zou wachten en één training overslaan deze week. In plaats van het lopen werd het 45 minuten indoorfietsen.

Vandaag vrijdag begon ik dus aan mijn wisselloopje en dat liep goed. Heel braafjes heb ik een kilometer gestapt aan 5 km tot 5,5 km per uur om me op te warmen. In onze zolderfitness is het momenteel 9 graden warm (of koud). Dat is niet echt koud, maar ik dacht : geen risico’s, al was dat niet zozeer voor die enkel maar voor hamstring en andere spieren. Ik heb net geen 5 km gelopen of de pijn was er terug én duidelijker. Nu heb ik  NIET door gelopen maar de loopband stilletjes vertraagd en maar gestopt. Geen risico’s ! Ik kwam de trap af en voelde niets, het stappen in huis en … nog niets.

Het doet me besluiten dat ik minstens een week wacht met terug te lopen. Kijk, leuk vind ik dat niet. Zo simpel is dat. Maar gezien alle ellende die een mens kan meemaken is het ook niet zo erg. Het is vervelend en met een beetje geluk ben ik er binnen een paar weken of zelfs een week vanaf.

de maat van 3 ! Of liever, 4 !

Gisteren – woensdag – nog es gaan zwemmen. Niet geheel met volle zin, want ik sukkel terug wat met de hamstring. Het was wel weer ‘over’, dus dacht ik dat zwemmen wel kon. Crawl moet het uiteindelijk hebben van de armen, en niet zozeer van de benen. Ik zou niet op afstand maar wel op techniek trainen. De opdracht vandaag was : dat bilateraal zwemmen onder de knie krijgen. Toen ik in januari begon met mijn zwemlessen – en dat snel oppikte – vond de zweminstructor dat het ademen om de 2 slagen – in mijn geval altijd rechts – geen probleem was. Het maakt niets uit zei hij. Ik kon het. En ook toen we moesten oefenen met ademen om de 3,5,7 slagen mocht ik daar 4,6 en 8 van maken, wat betekende dat het ademen rechts zeker goed was, anders zou ik dat niet kunnen volhouden.
Tot hij ons blind liet zwemmen en ik helemaal rechtsafdwaalde. Dat zou gedeeltelijk komen door een veel meer ontwikkelde ‘spier’ rechterkant (zowel benen als armen), maar het werd ook nog eens versterkt door rechts te ademen.

Toch wilde het gisteren eerst niet lukken. Ik wou hetzelfde doen als altijd maar tussendoor ook nog eens links ademen. Ik kreeg altijd te weinig tijd. Toen haalde ik mijn paddles boven en probeerde het opnieuw. Door de peddles had ik meer tijd om te ademen, zowel links als rechts. Ik begon te tellen 1 – 2 – 3 – ademen ; 1, 2, 3, ademen. Het lukte ! Dan maar zonder peddles… en kijk, ik had het door, zwom rustig 10 lengtes en ademde links en rechts. Daarmee ben ik technisch nog altijd geen goede zwemmer, maar het gaat toch altijd maar beter. Oefenen ! Oefenen en nog es oefenen !

Vandaag stond er 8 km loslopen op het programma met om de kilometer een kleine versnelling. Dat ging wonderwel goed en zonder noemenswaardige pijn aan de hamstring. De laatste 2 kilometer heb ik samen met een andere loper gelopen. We kenden elkaar niet maar we hadden natuurlijk een evident gespreksonderwerp : lopen ! Voor hem waren die 2 kilometers ‘traag’, voor mij werd het een tandje bijsteken. Dat ik de laatste 2 versnellingen niet gedaan heb zal niet zo erg zijn, ’t waren precies 2 lange versnellingen !

Volgende week staat Dwars door Geel op het programma. Ik zal er niet zo goed lopen denk ik. Ik ben nog altijd niet op de snelheid van voor de blessure en train momenteel vooral op afstand. De dag erop ben ik van plan om deel te nemen aan een mountainbiketocht die hier in de buurt wordt georganiseerd. Mountainbiken is niet echt mijn ding :explosief en je hebt er veel kracht voor nodig. Maar het liefje doet ook mee en ik wil ook wel es iets met het liefje doen. Het is gelukkig een vrije start. Ik hoop maar dat ik niet teveel mensen in de weg rijd (letterlijk) en daar niets opdoe. Voorzichtigheid is troef !
De fiets zelf ga ik morgen eens bekijken, want het wordt een huurfiets. Met een koersfiets en een gewone fiets hoeft daar geen derde fiets bij.