Een paar daagjes in ‘De Vlaanders’, … dus meteen genieten van een Aktivia-wandeling in hartje Oostende. Superlang was die wandeling niet, maar ik ontdekte er wel onbekende plekjes en ik wil er dringend eens een lange duurloop doen of gaan fietsen !
Maria Hendrika park
Braziliaanse Schone aan de watertoren
Joods gebedshuis – synagoge
triatlontraining in Leopoldpark 😉
Trainen is ook plannen, want een mens heeft (spijtig !?) genoeg meer te doen dan enkel te sporten !
En dan nog ! Ten huize Kaat is er sportconcurrentie ! Ten eerste met badminton (toch iets helemaal anders, maar je kan er knap moe van worden en omgekeerd ben je niet meer zo fris voor een wedstrijd na een looptraining) en ten tweede …. het lief.
Nee, het lief is geen sporttak op zich, maar als het lief in beweging wil komen… dan kan ik niet anders dan enthousiast zijn.
Met een lief dat als favoriete sport ‘schaken’ heeft en bij alle andere sporten beweert dat ‘rust’ het belangrijkste in een sportschema is, is een uitnodiging tot ‘bewegingssport’ een niet te missen event.
Maar het lief plant niet. Vraag ik een paar keer ‘heb je plannen voor het weekend’, dan is het antwoord steevast ‘dingetjes’ waarmee hij meestal wat gerommel op zijn bureau bedoelt. Of schaken. Tegen een virtueel iemand dan nog wel !
En plots wou hij zondagmiddag toch gaan wandelen. Met Aktivia. En ware dit niet juist het moment dat mijn looptraining gepland was !
Niks aan te doen dus : eerst een tweetal uur wandelen in regen en wind om dan drijfnat thuis te komen en …. de loopkleren aan te doen om vervolgens aan een looptraining te beginnen. Tja, terug op de loopband, spijtig genoeg. Maar na 2 uur regen had ik het wel gehad. Gelukkig voelde ik me na het uurtje lopen herboren alsof het weer mij niets kon doen. Spijtig genoeg is daar niets van waar, want mijn hele wezen snak naar een flink pak zon. Hoge temperaturen hoeven niet, maar wel licht en zon ! Zodat er ook lange fietstochten kunnen gemaakt worden waarbij ik mij helemaal laat gaan in afstand en tussendoor zalig van een terrasje geniet. Half mei ! Come on ! Als dit nog lang duurt weten we niet meer wat ‘goed weer’ betekent !
Vandaag liep ik met “Ruth on my mind”, ik had immers een parcours (9 km) uitgestippeld dat voornamelijk MTB wegen volgde en liep continu tussen modder, zandwegen, over beekjes en zag geen kat. Het leek wel een beetje trail. Meteen werden de nieuwe trailschoenen (een instapmodel van Kalengi) geprobeerd en ik merkte heel snel het verschil : meer stabiliteit en bij een ondergrond die nooit of te nimmer egaal is of zelfs maar een beetje plat, was dat echt wel goed van doen.
Lastig was het wel, morgen voel ik het zeker overal ! Er was ook behoorlijk wat hoogteverschil en ik moest goed kijken waar ik mijn voeten zette, soms was het springen over boomstammen, dan weer leek er een zandstorm op komst en soms was er een venijnige heuvel ! Maar ik vond het avontuurlijk, héél avontuurlijk ! De snelheid lag lager dan normaal maar ik denk dat dit op zo’n parcours niet anders kan. Soms zakte ik zelfs gewoon weg in de modder.
Het zonnetje scheen heerlijk, zo’n 16 graden en o wat heb ik die camelbag kunnen gebruiken ! Het zweet liep zo van mij af.
Met deze ‘trainingen’ hoop ik wat sterker te worden, zowel mentaal als fysiek om beter heuvels/hellingen aan te kunnen. Vermoeidheid was er zeker nog wel, maar bovenal was het eigenlijk genieten.
De voorbije week (de post Ten Miles week) stond er weinig op het loopschema (“herstelweek”) en dat was maar goed ook, want al had ik geen echte pijn, biomechanisch leek het alsof mijn botten niet meer goed aan elkaar gingen en alle gewrichten kraakten. Zo leek ik wel een vrouw van 90 !
Daarom heb ik het maar wijselijk bij fietsen gehouden, niet al te hard, maar om toch iets te doen met minder belasting.
Vandaag heb ik dan maar weer de loopschoenen aangetrokken en heb ik puur op gevoel gelopen. Eerst en vooral had ik ‘zin’ (???) in heuvels, en die nam ik na 1 km al, meteen een parcoursverkenning van de geplande wedstrijd in juli. Toen ik ‘bergop’ liep kwamen echt alle herinneringen boven aan de uitgang van de Kennedytunnel. Gezweet en gezucht maar ook vastberadenheid om hier iets aan te doen : trainen, trainen en trainen, ook al om mij mentaal wat te sterken.
Voor de rest heb ik puur op gevoel gelopen, 7 km in plaats van 5 en ja, weerom sneller dan eigenlijk mocht. Ik heb niet eens naar mijn snelheid gekeken maar die was (opnieuw) het toen beoogde wedstrijdtempo. Is dat erg ? Ik weet het niet.
Vandaag heb ik ook – nu pas – de gegevens van Garmin geuploaded en toevallig ben ik tijdens de Ten Miles Edith verloren rond de tijd dat ik op mijn ‘lap’ toets drukte.
Zie hier het verschil : de eerste ronde mét Edith, de tweede zonder Edith :
Wat een verschil !
Gisteren begon ik – nadat ik het postje over ‘de schrik’ geschreven had, aan de laatste training van de week. Deze stond normaal op vandaag geprogrammeerd, maar er is weer concurrentie met de Aktivia-wandeltochten.
Nieuwe schoenen aan (voor het eerst) en op voor 7 km aan wedstrijdtempo. Hoe zou mij dat bevallen ? Buiten ? Op een licht heuvelachtig parcours ? In de regen ! Met redelijk wat wind ? De idee was : hoe vroeger we er aan beginnen, hoe sneller het voorbij is !
Wel, ondanks alle negatieve gedachten vond ik het geweldig om buiten te lopen ! Ik had mijn Garmin geprogrammeerd om de juiste snelheid te lopen (en ook niet sneller) en liep voor de rest zorgeloos door regen en wind. Ik herkende weer de vele looppaden die ik normaal tijdens de lente/zomer/herfst neem en het was precies een ‘blij weerzien’, want op sommige paden van ons dorp kom ik enkel om te lopen.
Fijn ook de wind, koud was het niet. En zelfs de regen kon ik waarderen. Hop te midden in de natuur ! Na 7 km was ik nog ongeveer een kilometer van huis en die heb ik ook gelopen. De hele rit van 8 km heeft Garmin geen enkele keer ‘gepiept’, in het begin zei hij dat ik netjes “binnen bereik” liep (= binnen de aangegeven snelheidmarge) en dus maakte ik mij geen zorgen.
8 km en 12 seconden/km sneller dan het opgegeven wedstrijdtempo. 8 km genieten. Allez zeg, ’t gaat toch nog plezant worden !
Er was nog een ‘klip’ te gaan in mijn ‘weg naar de Ten Miles’ : buiten lopen. Dat was voorzien voor februari, maart, maar er is echt wel veel roet in het eten gegooid, of lees grieptoestanden, barre koude, sneeuw, verkoudheden enzovoort.
Ik zeg niet dat ik geen enkele training buiten had kunnen doen. Diehards lopen àltijd buiten. Putje winter loop ik altijd op de loopband en dat heeft me vroeger nooit geschaad. Alleen sloeg de winter een heuse krater !
Ik heb nog nooit fysieke problemen gehad met de overgang loopband – buiten – loopband. Ik stel een lichte helling in en de trainingen worden net dankzij die loopband bijna op de seconde juist gelopen. Mentaal ligt de overgang altijd moeilijk, in beide richtingen. Ik heb schrik om terug buiten te lopen omdat ik denk dat ik niet eens kan lopen. Onterecht denk ik dat lopen op een loopband en buiten lopen totaal verschillende zaken zijn, terwijl dat niet zo is. Verschillend wel, maar niet compleet. Eens de winter er weer aankomt durf ik nauwelijks op die loopband en denk ik dat ik me ga verongelukken….
Vandaag stond er op het schema een loopje van “5 km joggen”. De logica van Ascis begrijp ik totaal niet : opnieuw stond de 5 km aan 9:24min/km. Ik mag dan wel traag zijn, deze beweging is looponvriendelijk. Bij wandelingen haal ik soms dit tempo. Dit is een dikke 6 km per uur.
Ik nam me voor om gewoon 5 km ‘op het gemak’ te lopen én buiten. Er was immers een Aktiviawandeling hier in de buurt. Maar wat is ‘op het gemak’ ? Ik heb (nog) geen tempogevoel. Daarom besloot ik om niet naar mijn Garmin te kijken. Als ik te traag zou lopen zou ik mij daarin opjagen. Als ik te snel … tja, dat zou ik wel voelen zeker ?
Aangekomen bij de inschrijftafel bleek er geen afstand van 5 km te zijn. 4 en 6. Ik nam me voor de route voor de 6 te nemen en eventueel de laatste kilometer te wandelen. Ondertussen regende het pijpenstelen en was het nog altijd niet echt warm.
De wandeling (voor mij loop) deed me denken aan wat traillopers wellicht continu meemaken : over beekjes, wortels van bomen, glibberige modder en droge blaren erop, kleine padjes en nu dan en springen over een omgevallen boom. Het meeste van de wandeling/loop was immers in bosgebied. Een extra uitdaging maar in zekere zin ook extra plezier.
Nog een bijkomend voordeel was dat ik voortdurend mensen voorbijstak. Ha ! Nu was ik eens de snelste ! En het volgen/zoeken van de pijltjes maakten het loopje allesbehalve saai.
Voor ik het wist had ik dan toch 6 km (ipv 5) km achter de kiezen. Ik checkte mijn tempo en dat bleek het wedstrijdtempo te zijn. Ik had me wel moeten inspannen maar al bij al ging het redelijk goed.
Meteen weet ik dat ‘de klik’ naar buiten gezet is. De schrik is overwonnen, regen of geen regen, het maakt me niet bang. (Nooit geweest, vooral sneeuw,ijzel en barre koude ontmoedigen me, maar dat is nu niet meer het geval). De ‘angst’ is overwonnen, zelfs met regen ! Zelfs met zo’n parcours !
Ik ben weer een beetje dichter bij het doel !
en voor ik het vergeet, weer een uitdaging geschrapt !
PS : De Garminproblemen zijn niet weg, ik kan uploaden via een andere pc… dat is toch al iets !
Net nog 4 weken en daar zijn de Ten Miles ! Nog werk aan de winkel !
Vandaag stond er 10,5 km op het schema aan een tempo dat tot een min/km lager lag dan het wedstrijdtempo. Sneller dan voorheen, maar toch nog te traag voor mij, dus liep ik de hele afstand aan een gemiddelde dat overeenkwam met het wedstrijdtempo. Dat lukte, de eerste kilometers wat trager, de laatste wat sneller. Ik merkte dat er nog overschot op zat.
De komende 3 weken (in de tapering-off week lijkt het mij niet wijs om nog serieuze bijkomende inspanningen te doen) wil ik nog eens extra aan die snelheid werken en zal ik er toch eens een wisseltraining en een intervaltraining bij zetten, al staan die niet op het programma.
Het fijne was wel dat ik voel dat de conditie merkbaar betert. Liep ik de vorige keer die 10,5 km nog met ‘inspanning’ en iets trager, nu lukte het zonder echte inspanning én sneller. Vooruitgang dus !
Meteen weet ik ook wat gedaan na de Ten Miles : werken aan mijn snelheid op korte afstand ! Dat komt dan weer schitterend overeen met alle (kortere) loopjes hier in de omgeving.
Aan motivatie geen gebrek !
Vorig jaar stond alles in het teken van mijn sabbatsjaar en werd er wel degelijk gesport (met een gemiddelde van meer dan 30 minuten ben ik flink tevreden), maar er werden geen concrete doelen vooropgesteld. Gewoon genieten en véél bewegen, doen waar ik zin in heb. En ja, ik heb er van genoten ! Een beetje afstand nemen van alles deed deugd, dus ook van doelstellingen en schema’s, dingen die moeten, enzovoort.
Maar kijk, daar kwam de kriebel terug om opnieuw een injectie in het lopen te geven en dit een hele tijd voorop te stellen. 16 km, of Ten Miles zou een mooie uitdaging zijn, nog niet helemaal een halve marathon, maar een mooi begin in de lente.
Voor de allereerste keer liet ik een schema maken door Asics. Het schema heeft een heel andere aanpak dan het vroegere schema dat ik van Mario gebruikte. Lag bij Mario toch een redelijke nadruk op trainen op snelheid en minder op volume, dan is het bij Asics omgekeerd. Beide hebben – in mijn hoofd toch – voor- en nadelen. Zo vind ik het best dat er bij het schema van Asics al vrij vroeg duurlopen van 12, 14 en 15 km staan. Die afstand zit dan echt wel in je benen en psychologisch geeft me dat wel zelfvertrouwen. Anderzijds stel ik mij vragen bij de snelheid van het schema van Asics. Er wordt eigenlijk redelijk traag (in vergelijking met de beoogde wedstrijdsnelheid) getraind en ik vraag me af of ik dan plots wél die snelheid op de wedstrijd zal halen.
Dus sjoemel ik een beetje. Een heel klein beetje. Ik loop al sedert de eerste training van het schema sneller, een minuut tot meer dan anderhalve minuut per kilometer sneller bij de duurloop. Ik hou me evenwel netjes aan de afstanden.
De Ten Miles heb ik al 2 keer gelopen dus weet ik ongeveer wat mij te wachten staat. Veel drukte, heel veel drukte ! Maar het is een mooie afstand en met mijn trage snelheid arriveer ik daar zeker niet als laatste. Mijn eerste Ten Miles vond ik trouwens fantastisch, de 2de vond ik een gigantische frustratie. De derde zal moeten bewijzen wat het nu echt is !
Tot nu toe loopt het allemaal goed met dat schema en loop ik al duurlopen om en rond de 12-14 km. De snelheid moet nog wat omhoog. Twee jaar geleden heb ik de Ten Miles meegenomen als voorbereiding op de halve marathon van Visé en ook dat ‘lonkt’ opnieuw. Het is maar de vraag of ik op 3 weken van 16 km naar 21 kan gaan. Ik vond Visé sowieso een fijne halve marathon. Veel natuur en absoluut niet druk !
Tussendoor ligt ook nog ‘Rondje Tilburg’ op 5 mei, (13 km) dat zou ik ook wel willen lopen. Ruth kloeg over het gebrek aan supporters en dat het nogal ‘rustig’ was daar (als ik haar goed begrepen heb), maar dat zie ik eigenlijk vooral als een voordeel. Ik vind het niet erg, om op een wedstrijd kilometers alleen te lopen, een ervaring die ik trouwens in Visé had.
Dus, we zijn weer begonnen. ‘In mijn hoofd’ stopt dan de nadruk op lopen ergens eind mei en wil ik, als het weer wat meezit, vooral op de koersfiets zitten. Ook die uitdaging wil ik opnieuw aangaan, het liefste met de wielerbond.
Daarnet het rapportje van Garmin opgehaald. Ben ik ‘er door’ voor deze maand ? Een voldoende betekent voor mij een gemiddelde van 30 minuten sporten per dag. Echt veel is dat niet, maar het is wel haalbare kaart, gezond en meer mag altijd, daarvoor kijk ik vooral uit naar beter weer waar ik weer uren op de koersfiets/MTB kan zitten.
972 minuten werd er gesport deze maand, gezien ik wat stil lag omwille van de Deacathlonblessure vind ik het nog een wonder dat ik ‘er door’ ben : 31:35 minuten gemiddeld gesport per dag. Hip hip hoera !
Drie sporten ‘steken’ met kop boven de andere : Lopen, badminton en yoga. (Mispak u vooral niet aan dat laatste !). Van zwemmen is niets in huis gekomen en dat vind ik best jammer. Dat had voornamelijk te maken met vergaderingen over de middag, nog één weekje (vergaderen) en dat moet voorbij zijn.
Het leeuwendeel van sporten is binnen gedaan, misschien is het ijdele hoop, maar de lente kan toch niet meer veraf zijn ?
Tevreden om het cijfer, ja, maar toch zou ik liever méér doen, ik heb het gevoel dat ik nog niet helemaal in het juiste ritme zit. Wat het lopen betreft heb ik nog altijd geen doel voor ogen, ’t zou niet slecht zijn mocht ik me ergens een idee vormen. De ‘vage’ ideeën liggen momenteel in april en mei, dat is nog iets te ver.
Tegenwoordig loop ik bijna altijd een ‘halve piramide’ wat snelheid betreft, geen idee of dat efficiënt is. Ergens ‘weet’ ik dat ik intervaltrainingen zou moeten inlassen, maar ik heb schrik voor blessures (misschien onterecht) en ik krijg meestal ook ‘de drive’ niet met zo’n trainingen, want dan loop je wel even heel hard (puffen !) en dan weer traag waardoor ik niet in mijn ritme geraak. Met de halve piramide loop ik elke kilometer ‘iets’ sneller, om de laatste 2 kilometers toch behoorlijk hard te gaan. In mijn hoofd zit de idee om na een maand mijn begintempo (van de piramide) ietsje te verhogen, waardoor natuurlijk de laatste kilometers ook ietsje hoger zijn. Is dat een goed idee ?
Iemand ervaring met (halve) piramidetrainingen ? Voor mij zorgt het wel voor wat uitdaging en in zekere zin is het ook een prima opwarming, al doe ik nog een aparte opwarming voorop.
Zo blijf ik bezig en voelt het voor mij toch een beetje als uitdaging aan. Tips zijn altijd welkom !
PS : deze maand wel het record Decathlonbezoek : 4 keer !
Ik keek er heel erg naar uit, naar de les spinning ! Ik fiets graag, muziek, goed afzien, alles was er ! En het kon toch niet te moeilijk zijn in de zin van technisch of motorisch ? Hmm ? ’t is toch een kwestie van op die pedalen te trappen !?
Na heel wat schrikbarende facebookcomments op mijn voornemen om te spinnen, stelde mijn collega LO me gerust : zet gewoon die weerstand niet te hoog en dan lukt het wel, je hebt het zelf in de hand. Dàt plus dat gedachte dat ik een aantal duursporten toch meer dan een uur volhoud, gaf me moed. Mijn doelstelling was immers gewoon : proeven en het uur volhouden.
Ik dacht een volle zaal voornamelijk vrouwen aan te treffen, maar we waren maar met 4, (capaciteit 20 fietsen) en de lesgeefster werd vervangen door een andere man die de bijnaam ‘de beul’ had. Ik was de enige vrouw. Hmm. Vervolgens vroeg de lesgever of we een voorkeur hadden, maar omdat ik er toch niets van af wist liet ik de mannen beslissen. Zij kozen voor ‘klimmen’. Tja, al sowieso niet mijn sterkste kant, om niet te zeggen dat ik klimmen haat als het om de gewone fiets gaat. Liever een omweg van een aantal kilometer dan steile heuvels.
Opwarmen en dat liep goed. Eerste stuk ook, tot het klimmen begon, daar kon ik immers niet meer op ‘lichte weerstand’ trainen, want dan trap je daar natuurlijk zo door, je moét de weerstand wel wat serieus zetten. Echt goed lukken deed dat niet, ook al omdat ik door precies op mijn tenen reed, mijn voet zat niet zo goed in het voetstuk. Vervolgens werd het ook ‘lopen’ op de fiets (de experts zullen het kennen) en fietsen met je zitvlak net ‘naast’ het zadel en rechte rug. Ik leek daar al een paar keer van mijn fiets te donderen.
Bovendien was het daar stikkend, maar dan ook stikkend heet en zocht ik naar zuurstof. Er werd een venster opengezet, maar dat mocht niet echt baten.
En toen zag ik sterretjes, veel sterretjes, begonnen mijn handen te beven, mijn benen te beven en wist ik niet meer waar ik was. Oeps !
Dat was raar en ik moest wel even gaan zitten tegen de muur (niet dat ik daar nog iets van weet), tot een dame (waar die vandaan kwam wist ik ook niet) naar me kwam kijken en vroeg of ze er niet iemand moest bijhalen. Nee, dat moest niet.
Ik kwam bij (langzaam) en voelde dat mijn ontbijt mijn maag wou verlaten, zij het niet op gewoonlijke weg. Dus hup hup weg naar de toiletten en kots kots. Weer sterretjes. Weer tegen de grond. Man man, dat is toch spannend zo’n spinningles !
Tot een uur na de les kon ik nog altijd niet deftig stappen. Alles schemerde voor mijn ogen. Naderhand dacht ik dat ik misschien suiker had moeten nemen, maar dacht daar niet op, gezien dat al enige tijd geschrapt is.
Aan die spinningsles hou ik dus echt een horrorgevoel over, nog even en er werd een ambulance gebeld ! Ik denk dat het een combinatie van warmte, gebrek aan zuurstof en te hevige inspanning was, maar ik ben geen dokter. Momenteel sta ik alweer goed op mijn benen en ben ik vol ‘wraak’gevoelens, want de enige manier waarop ik dit wil oplossen is er nog eens hard tegen aan gaan door te sporten, zij het NIET door spinning.
Kaat loopt, zwemt, fietst .... 