Overmoed komt …. (te veel en te hard lopen)

When I go for a run, often I’ll want to run as far or as hard as I can … and then I’m exhausted, and less likely to want to run tomorrow.

Let’s do less, and leave some in reserve. And enjoy the less that we do even more.

Hier gelezen

Je zou denken dat ik het ondertussen al geleerd heb na al die jaren, maar nee hoor. Dit kalenderjaar ben ik de afstanden behoorlijk gaan verlengen. Tot mijn grote verbazing ging dat goed. De snelheid zat er (nog) niet in, maar hé, sneller én langer kunnen lopen en dat in één beweging doen is misschien wel veel gevraagd.

Omdat dat lopen zo goed ging dacht ik : ik ga weer flink zwemmen. En tussendoor ook Aktiviatochten wandelen. En die fiets, dat moet ook. De grafiekjes waren mij goedgezind.

Maar ik merkte ook een vorm van sleur en vooral ik werd altijd maar moeër.

Naar verluidt is rust deel van de training. Ik zal het maar geloven zeker ?

De week dat ik niet ging “sporten” (7 uur 13 min dus)

Vorig weekend begon het al : een vermoeidheid die niet met een nachtje slapen over zou gaan en zeker al niet na ‘slecht slapen’, want nu en dan zit ik in de lange cyclus van slecht slapen. 10 maart ben ik opnieuw beginnen lopen en ‘meer sporten’ en ik zie nu dat ik tussen 10 maart en nu 6 rustdagen had. Oftewel 6 rustdagen en 29 sportdagen.

Dus zou ik deze week niet lopen … en dat is ook niet gebeurd. De vermoeidheid zat zo diep dat ik voelde dat ik mij forceerde. Mijn lichaam was mij dankbaar maar hunkerde naar beweging en naar ‘buiten’, op het werk was het druk en chaotisch en sporten zou zo wat het enige ‘stabiele’ zijn, het rustpunt in de drukte.

De 7 uur sporten is bijgevolg een verzameling van fietsen, wandelen (lang leve Activia !)  en fitness (vorm van aerobics) geworden en ook dit was zalig. Toch buiten en even niet lopen, al miste ik het wel. Het moet zalig zijn om 20 km te kunnen lopen – dan zie je toch al eens iets anders – maar voorlopig zit dat er nog niet in.

Hop hop naar de volgende week !