Kerstvakantie: Een week feesten en een week terug naar de natuur met z’n twee

December is best pittig

December blijft voor mij best wel een pittige maand. Alles lijkt zowat bijeen te komen: het afronden van het jaar, het voorbereiden van de feesten, het genieten van de vele sociale contacten.

Het gebeurde dat ik opnieuw aan het werk ging na de vakantie en vermoeider was dan ervoor. De ontgoocheling was dikwijls groot: had ik zo uitgezien naar deze weken en gingen ze op aan allerlei activiteiten en was er nauwelijks tijd om om even stil te staan.

Op zoek naar evenwicht

Zo’n 7-tal jaren geleden gooiden we het roer om. Er zou 1 week gefeest worden: tijd voor vrienden en familie, sociale events, etentjes en lekker bijpraten. Daarna 1 week met z’n tweeën op een plaats vol rust. Het leek een geweldig goed recept te zijn.

Dit jaar zijn we, net zoals vorig jaar in Borger, in de provincie Drenthe (NL). We huren er een huisje met alle comfort en vullen onze dagen met lezen en wandelen. We hoeven de straat maar over te steken en we zijn in een groot natuurgebied, deel van de Hondsrug. Er zijn zowel aangeduide wandelingen als wandelknooppunten, dus hoeven we nooit echt op zoek naar veel inspiratie.

In het huisje zitten we onder een dekentje en lezen ongestoord met een kop thee.

Wandelen regen, veel regen

En wat met de regen? Het regent inderdaad veel, dag na dag. Gelukkig vallen de meeste paden nog mee, we hebben al erger gekend, of het moet zijn dat we ondertussen al zoveel gewoon zijn dat we niet meer opkijken van schoenen in het water tot aan onze hiel. Gelukkig zijn we er altijd op voorzien. Eenmaal thuis nemen we een warme douche en trakteren we ons op een warme chocomelk.

Wij liepen het natuurgebied binnen via de Rolderstraat (Borger). Wie interessen heeft in de route kan het kaartje vinden tussen de foto’s.

Voor ons is zo’n ‘sociale week’ en een ‘week alleen in de natuur’ het perfecte recept voor een kerstvakantie met alleen maar voordelen.

Wat zijn voor jullie de belangrijkste momenten in deze kerstvakantie?

Mijn lief is niet compatibel

Een tijdje geleden probeerde ik het lief terug aan het sporten te krijgen, lees : “bewegen”, want ik moet mijn woorden zorgvuldig kiezen, als ik ook maar suggereer dat hij wat zou ‘sporten‘, dan wordt hij al moe van het woord alleen.

“Ik doe aan sport”, zegt hij dan, “ik oefen iedere dag mijn schaakspieren”.

Het schakende lief (dat liefst niet herkend wil worden)

Ik veronderstel dat hij dan nog enkel heeft over zijn hersenmassa en hersen’activiteit’ en dat het niet eens gaat over die arm die nu en dan hooguit zo’n 30 centimeter beweegt.

Nu goed, een paar maand geleden beweerde hij dat hij er nu eens ‘echt zou invliegen‘, en dan wel iets met ‘het hele lijf’.

“Ik ga trainen voor 50 km, 50 km wandelen !”

Dat hij ondertussen al vele keren van alles beweerd heeft en met grote stelligheid allerlei doelstellingen heeft gedeclameerd en dat daar eu, niet veel van in huis gekomen is, dat vergat ik, ook deze keer. De liefde is niet alleen blind, maar ook doof.

50 km, jong, da’s veel ! En ik voelde me meteen al aangesproken. De Vierdaagse van de IJzer, da’s 4 keer 32 km, en ik wandel wel regelmatig eentje van rond de 15 km, ik loop in normale omstandigheden zo rond de 10 km (tenzij in training voor 10M of iets langers) en ik fiets en ik moutainbike, maar 50 km wandelen ? Dat heb ik nog nooit gedaan.

Dus begon ik aan een schema, tussen mijn loopschema door. Ik dacht : dat komt wel goed, als alternatief van het lopen. Het is tenslotte hetzelfde niet.

Eerste 20er, in Hulst, Zeeland (NL)

In mei voorzag ik 2 trainingen van rond de 20 km. De eerste zo’n 20, de tweede 26 km, twee keer in Nederland. Voor de eerste gaf het lief forfait. Geen idee meer wat het excuus was, maar ik dacht – naïef als ik ben – dat hij zich wou sparen voor de 26, er was amper een week tussen.

’s morgens – de dag van de 26 km, op O.L.H.Hemelvaart – dacht ik nog: hij gaat afhaken, hij heeft amper gewandeld, maar nee, gezwind nam hij zijn gerief en we reden richting Sint-Geertruid.

Sint-Geertruid is niet plat, ondanks dat het Nederland is. Ik begon er heel rustig aan, mijn eigen tempo ligt rond de 5,6 km per uur, zelfs op zo’n 20er, maar het lief moest ‘er in komen’. Na 1 km zag ik ‘m al puffen. Ik dacht : het is een dieseltje, hij komt wel op tempo. Maar toen ik na zo’n 8 km zei ‘Kijk, we zitten al aan een derde’, zag ik de werkelijke wanhoop op zijn gezicht. Hij zag de teleurstelling op het mijne, en we wandelden zwijgend verder, kwestie van een ‘moeilijk gesprek’ te vermijden. Ik vertraagde opnieuw mijn stap, tot we aan de splitsing voor 15 zaten. “Dat lukt mij niet, zoveel, stap jij maar verder”, zei hij stilletjes.

En zo gebeurde, hij was stikkapot. Hij zou rusten en dan verder wandelen op de 15km wandeling. Ik zou eindelijk (!) mijn tempo kunnen opdrijven. Ik koos vervolgens voor de 21 km, omdat ik ‘m niet al te lang wilde laten wachten.

Voor mij was het zalig, ik zette er een flinke pas in en had de indruk dat die snellere pas mij minder moeite kostte dan altijd maar om kijken waar mijn niet-compatibele lief bleef. Uitendelijk arriveerden we gelijk, ik zag ‘m plots voor mij. Hij leefde nog en ik had volop goesting in méér.

Vandaag gingen we opnieuw samen wandelen – ik train ondertussen ook alleen vefder – , in Haacht, en om hem niet te demotiveren liet ik hem de afstand kiezen. Twaalf ! En ik zou wel wat trager gaan. Tijdens het wandelen hadden we het even over onze vakantieplannen. Of we opnieuw zouden deelnemen aan de Vierdaagse van de IJzer. Zeker, zei hij. En welke afstand wil je doen ?

Je kunt al raden wat hij zei : 4 keer 32 ! De langste !

En wéér vraag ik af wat er van is …