midwinterjogging Hasselt Kievit

Een mens moet gek zijn om in zo’n stormweer aan een loop te beginnen. En ik dan nog wel. Het kasplantje dat op de loopband loopt. Maar zoals Katrien zou zeggen ‘niet tutten’ (of zoiets) : ik had het gepland en als de organisatoren het licht op groen geven, dan moet het toch te doen zijn.
Trouwens, i k was bijlange niet de enige. De Molse DrieVuldigheid (Mario, Stefke en Wendy) waren al flink aan het inlopen toen ik binnenkwam, en in hun zog leek ook volledig Vabco (de atletiekclub van Mol) mee te lopen.

Ik loop veel op de loopband en vind dat ik nu en dan eens een wedstrijd moet meepikken om voeling te krijgen met gewone wedstrijdsituaties. Ik heb de Ten Miles ongelooflijk sterk in mijn ‘kop’ gestoken en ook met het gedacht (en de herinnering) dat ik daar volop wil van genieten. Dus moet ik goed trainen en niet afhaken. Dat betekent kilometers malen (om de afstand te halen) en ook mentaal wat sterker worden : minder stress, relaxed lopen en gewoon ‘op het gemak naar het doel’.  Mijn gedacht was : wie weet welke de omstandigheden zijn bij de 10 Miles, mijn motivatie mag niet van die omstandigheden afhangen. Gewoon lopen en aan niets anders denken.
Wel, dat laatste lukte dus ongelooflijk goed. Lopen en aan niets anders denken. Eigenlijk is dat pure luxe in een tijd waar je altijd met van alles en nog wat in je kop zit. Het enige wat ik deed was luisteren naar de muziek en genieten. Omdat ik mij geen zorgen maakte om de tijd heb ik continu mijn tempo gelopen. Ik had gehoopt op 1 uur 3 minuten, omdat ik ‘voelde ‘ dat ik dat zou kunnen, maar ik heb er 2:30 minuten langer over gedaan.  Erg vind ik dat helemaal niet, want ik heb genoten van begin tot einde en gevoelsmatig (wat voor mij toch belangrijk is, omdat een wedstrijd en zelfs een training zich nogal tussen de oren afspeelt) vond ik het minder zwaar dan de 10 K in Lier vorige maand, terwijl ik weet dat dat objectief niet juist is. Lier zijn lange rechte stukken en daar waren geen rukwinden waarbij je bijna ter plekke trappelde.  Lier was droog en betrekkelijk warm, Kievit was nat en koud, zeker in het begin. 

Van begin tot einde heb ik genoten, enkel op het  einde kwam een stukje in volle modder. Bah ! Dat vind ik écht niet leuk.  Ik vond dat ik al genoeg modder op mij had. Ik voelde het water ook tot in mijn kousen, gelukkig dus dat dit het laatste stukje was, mijn voeten zouden nogal afgezien hebben.

En toen was het dus gedaan. Genoten van de supergoeie douches (veel en ook voor trage lopers warm water, hip hip hoera !) en dan gedesoriënteerd gezocht naar Mario en zijn Molse bende. Na een kwartiertje had ik ze nog niet gevonden tussen al het volk. Ik ben het dan maar afgebold en daar stak opnieuw die stomme hoest op : een kiekeborst hoestje lijkt het wel. Maar eenmaal begonnen klinkt het echt alsof ik fluitjes in mijn longen heb.  Tinne en Dirk waren ook van de partij en  via deze blog groet ik meteen ook alle andere webloggers van hen. Zij hadden ook 10 K gelopen maar gingen snel naar huis.

Morgen staat er een uur fietstraining op het programma maar ik ga mezelf een extra rustdag na deze wedstrijd gunnen. Ik was al heel de week ontzettend moe en ben iedere training met veel vermoeidheid begonnen. Tot mijn grote verbazing heb ik ze ook goed kunnen afwerken en alle doelen behaald. Maar dat zou mij wel eens overmoedig kunnen maken en oververmoeid. Ik geef mezelf deze week een ‘rustweek’ met ‘maar’ 3 trainingen, waaronder zeker de zwemtraining.

 De voorbije week was anders klassiek : maandag fietsen (duurtraining), dinsdag zwemtraining op de club, woensdag rustdag (ipv donderdag, zo moe was ik), donderdag tempoloop, vrijdag zwemtraining (flipover turn), en vandaag dus het wedstrijdje.

En nu ben ik toch een beetje moe…