abdijtocht Averbode – Tongerlo

Om 6 uur lag ik al wakker. Het ochtendlicht dat onze slaapkamer insloop beloofde veel goed : zuiver licht en bovenal stilte, geen zacht tikkende regen of wind die tegen onze zijgevel schuurde. Ik had er meteen al veel meer moed op maar wist ook dat ik nog even moest slapen. Een korte nacht én dan 15 km zou zeker niet lukken. Het lukte mij nog om in stukjes tot 9 uur te slapen. Nog steeds zag de hemel vol belofte. Ja, dat dat zou wel lukken, die abdijtocht ! Ik zou ook de coach ontmoeten én Julie, én Peggy en nog een paar rasechte looppaardjes ! (Hoe zou het gaan met mijn verlegenheid ? Zou dat lukken ?) Manlief reed naar de bakker en de kinderen maakten zich klaar. Zij (11 en 13 jaar) zouden vandaag 15 km stappen, samen met de papa. Ze hebben best wel wat wandelervaring, maar dat er zelfs naar uitzagen om 15 km af te leggen, was een teken van de hemel : deze dag zou niet meer stuk kunnen !

Op aanraden van de coach zette ik mijn wagen in Tongerlo. Ik schreef me snel in om zeker de laatste bus niet te missen. Er bleek echter nog een bus om 13 u te zijn, maar ik nam die van 12.20 u. Een dame kwam naast me zitten en we raakten fijn aan de praat. Over ons loopleven natuurlijk ! We arriveerden rond 12.45 in Averbode en zagen ons genoodzaakt nog 1.15 uur te wachten. Het probleem ‘what to wear’ was ondertussen nog altijd niet opgelost. Een trui of een regenjasje ? Toen begon het zwaar te hagelen en leek het alsof de hemel alle sluizen openzette. Regenjas !

De belofte van deze morgen leek onmiddellijk al heel wat minder. We schuilden onder de poort en toen ging het allemaal zo snel (het typische wachten aan de toiletten) dat ik mij sporttas niet meer kwijt kon in de vrachtwagen. Dan maar in de boekenwinkel in Averbode gedropt. Ik ontmoette Julie, Marc Devloo en dochter (denk ik), Mario en Peggy en Edith en nog enkele andere webloggers (o.a. een blonde dame wiens naam ik spijtig genoeg alweer kwijt ben.) Ze zagen er allemaal superfris uit en (nog !) stukken beter dan op hun site. Het was een korte maar fijne kennismaking. Mensen die je kent en ook weer niet, maar toch mensen waar ik mij wel op mijn gemak bij voelde.

Het startschot werd gegeven en ik zag Mario en Peggy voor mij uit lopen. Het regende hard en de boswegen waren omgedoopt tot modderbaden. Ik moest zien waar ik mijn voeten zette en voelde mijn lichaam meer dan eens evenwicht zoeken. Ik heb nog nooit zoveel naar de grond gekeken ! Plassen ontwijken had inderdaad geen zin. Het begon opnieuw te regenen, bakken water uit de hemel. Hagel, die wipte zo op en neer op mijn jasje. Rond kilometer 6 dacht ik : dit is te gek om los te lopen. (De uitdrukking is wellicht bedacht op een abdijtocht) Meteen dacht ik ook : 15 min 6 is nog 9 te gaan. Dat is mijn opdracht, niet meer en niet minder. Je loopt het ding gewoon uit. Meteen verscheen de zon en kon ik mijn regenjasje uitdoen. Niet voor lang, wat mij meteen een ‘aan- en uittrektraining’ leerde. Ik probeerde mijn snelheid in de buurt van Antwerpen te houden maar dat lukte niet. Garmin stond nog sedert vorige zondag op ‘bike’ en gaf geen rondetempo’s aan, dus ik moest het een beetje ‘schatten’ wat mijn gemiddelde was. Die modderpoel liep niet als de verharde wegen in de stad.

Rond kilometer 8 of 9 liep ik zo goed als alleen, de volgende groep na mij was zeker zo’n 400 meter achter. Dat bleef zo tot het einde. Dat waren mijn beste kilometers. Eén met de natuur, de regen, het lichaam. Snelheid kon mij niet meer schelen, ik wou alleen maar lopen en zelfs ‘lopen worden’, als er al zo iets bestaat.

Weer kwam de finish psychologisch sneller dan verwacht. Weer had ik overschot, maar merkelijk minder overschot dan in Antwerpen. Mijn man en kids waren nog niet lang voor mij gearriveerd. Ze hadden er meer dan 3 uur over gedaan en ik zag ze uitgeregend langs de kant staan. Ik werd begroet als ware ik een heldin, maar hun stilte sprak boekdelen : ze waren kapot. Sedert deze ochtend (het was ondertussen rond 16 uur) hadden ze nog niet gegeten. Ik was dat – en dat gebeurt wel meer, gelukkig is mijn man meestal kok van dienst  – rad vergeten, maar deze bloedjes hadden warmte en eten nodig ! Zelf had ik nog altijd geen honger, maar daar hadden zij natuurlijk niets aan !

Gelukkig was er oma die al belde met de boodschap dat ze voor ons allen wafels zou bakken. Het zicht van deze uitgehongerde en uitgeregende mensen die dit tenslotte voor mij hadden gedaan, het voorstel van een wafelbakkende oma, deed mij snel beslissen.
Ik moest in een onvoorziene haast afscheid nemen van de webloggers die ik amper had gezien, maar soms is het kiezen om de kerk in het midden te houden. Ze doen al allemaal zo veel voor mij ! Ik hoop dat de webloglopers het mij niet kwalijk nemen en dat ik een volgende keer langer met de webloglopers kan praten, misschien eens zonder man en the kids.

Hoe kijk ik terug naar deze dag ? Het is te vroeg. Ik weet het nog niet. De abdijtocht is zeker een avontuur apart en ik ben blij dat ik dit toch tenminste 1 keer heb meegemaakt. Ons mannekes (en dochterlief) zijn stijf en hebben moeite om hun ogen open te houden. Onze Roel raakt de trap niet meer op. Ik geloof dat ik mij voorlopig nog een beetje schuldig voel – al zeggen zij daar niets van, ze vinden het geweldig dat ik loop en zeuren of zagen kennen ze niet, terwijl ik dat anders wél kan !

Ik vond mijn tempo niet om te lopen en dat is spijtig, want ik ben normalitair een zeer regelmatige loper. Ik loop meestal redelijk hetzelfde tempo en dat geeft mij ontzettend veel rust en voldoening. Onderstaande grafiek toont dat het nu wel iets anders was !

Uiteindelijk heb ik zo’n 8,6 km gemiddeld gelopen. Content ben ik wel, want het was niet simpel.

Ik ben benieuwd wat de verslagen van de andere webloggers zijn en hoop ze een volgende keer langer te zien.