Drukte in mijn hoofd

Het was druk in mijn hoofd de laatste weken. Zo druk dat het wel leek alsof er nu en dan kortsluiting door mijn hersenen ging en een paar keer vreesde ik dat ze, bij wijze van spreken, zouden ‘uitvallen’.

Het was niet zo dat er bijzondere problemen waren of dingen die ik niet kon oplossen. Integendeel, daar zat het helemaal goed. Alleen hield het niet op. Ik keek en zag problemen. Niet erg, want ik zag ook oplossingen. Ik keek en zag mogelijkheden, om dinger beter te maken, om het niveau op te tillen. Ik heb een paar keer gedacht dat het wel zou over gaan, als probeem x opgelost zou zijn, deadline y gehaald. Maar er kwamen alleen maar nieuwe problemen en meer uitdagingen. Tenminste, zo vertelde mijn oog en het zit er dik in dat ik moet leren om de lat lager te leggen en niet alles moet proberen op te lossen. Leren dat ‘als het draait‘ het ook goed is. Dat het onmogelijk is om overal een tandje bij te zetten – hoe graag ik dat ook zou willen.

Ik wil de dingen graag beter maken. Ik werk graag. Ik heb het moeilijk om iets te zien dat ‘beter zou kunnen’ zo te laten.

Ik zou dat altijd willen doen : alles beter en mooier maken, maar de klok wil niet mee en het zag er naar uit dat mijn geest ook niet mee wou. En veranderen zou het ook niet. Het kan àltijd beter. Frustrerend vind ik dat.

De komende week stond er echter een extra vakantiedag op de agenda en omdat ik langzaam door heb dat alles wat ik wil doen onmogelijk is, ben ik naar zee geweest.

Ik begon er met een kleine fietstocht. Ik genoot van de zeewind maar vooral van de open vlakte. Ik heb de drukte van de stad (Leuven) al zo’n 8 jaar geruild voor de rust van het paltteland, maar ik blijf werken in een omgeving waar drukte (800 mensen op een relatief kleine oppervlakte) eigen is aan het werk, dus vertoeven in een vierkante kilometer met misschien maar 5 mensen een een paar koeien, dat is waarlijk heerlijk.

Zaterdagmorgen begon met een looptraining aan het strand. Ik koos ervoor om het schema niet te volgen maar te doen waar ik zin in had, en dat wat een tempoloop (vreemde keuze vind ik nu). Het was een en al genieten, ook al was het soms ploeteren in het zeezand en schoot mijn hartslag de hoogte in.

Eenmaal terug “thuis” (een fijne Bed and Breakfast) kon ik bijna niet wachten om op de fiets te springen. Het leek alsof alle drukte in mijn hoofd er uit moest via het lichaam. Ik kon niet genoeg krijgen van de zeelucht ! Dus snel gedouchet en hup de fiets op ! Mijn heerlijk onnozel plooifietsje waar ik zo gek van ben omdat het mij al op tal van avonturen (en uitstappen) heeft vergezeld.

Ik fietste richting Oostende maar na zo’n 15 kilometer wist ik niet goed hoe ik Oostende moest binnenrijden, gezien de grote vaargeul. Ik ontmoette andere fietsers en die zeiden ‘Volg ons maar, we nemen de veerboot’. De veerboot ? In Oostende ?

Zalig ! Het herinnerde me meteen aan een vorige veerboottocht met Edith, die toen met eenzelfde fietsje met mij een stukje Zeeland fietste.

Eenmaal in Oostende reed ik wat rustig op de dijk maar het was mij daar al snel te druk. Wat een geluk dat ik niet geboekt had in Oostende (iets wat ik meestal enkel doe als ik met de trein kom, want dan is Oostende wel net zo handig). Het waren er koopjesdagen en er stond een heuse kermis.

Toch heb ik even een bankje gedaan op de dijk en heb ik gewoon genoten van het zicht op zee.

Ja, die fiets staat er weer prominent op, ik moest ‘m ook in ’t oog houden, gezien ik het slot niet gebruikte ! 

 

En dan teruggefietst naar de Bed en Breakfast. Al bij al zo’n 30 km op en neer aan 20 km per uur met zo’n fietsje. Nee, ’t is niet dat je daar snelheidsrecords gaat mee breken met zo’n ding – maar hij past wel in mijn piepkleine koffer !

De zee, wat doet dat deugd. Lopen ! Fietsen ! Natuur ! Wind !

Ik denk dat ik daar een pak drukte heb achtergelaten. En een pakje rust weer meeneem naar huis. Dankjewel zee !