Dwars door Dendermonde en de dagen voordien

Soms teveel enthousiasme, dan weer te weinig

De zwemtraining, ik was al doodmoe toen ik begon. De coach ook, en toen kregen we een uur lang intervaltraining, dat zou goed zijn voor onze conditie zei hij ! Poewie ! Maar mijn zwemmaatje en ik (we delen met 2 een baan) zagen er de lol van in en probeerden en ik probeerde vooral om de enige man in ons gezelschap bij te houden. Moto : zie de frustratie als een spelletje. Dus zwom ik op tegen ‘een snelle man’ en had ongelooflijk snel en veel gezwommen. Blijkbaar kan ik nu zelfs al op snelheid crawl zwemmen, en zeggen dat ik in januari al patat was na één lengte !
De rest van de week was er opnieuw tempoloop en al had coach Mario mij al goed ingeprent dat je je trainingen niet aan snelheidstempo kan volhouden, ik dacht ‘allez, nog ene keer’. En toen kwamen er nog fietstraining en nog een zwempje en voor ik het wist was het ‘Dwars door Dendermonde’. Ik was doodmoe. Ik ben doodmoe. Omdat ik niet goed train, allez, ’t is te zeggen, toch nog altijd te snel.

De voorbije nacht stormde het hier dan nog zodat ik geen oog heb dichtgedaan. Voor Dendermonde had ik werkelijk geen verwachtingen behalve dat ik een prima sfeer verwachtte zoals in Hasselt, Mechelen, Antwerpen… Die sfeer was er niet. Misschien lag het aan mij, maar ik vond het maar een beetje in mineur. Waar ik pas echt van onder de indruk was, was het parcours. Eerst waren er 2 rondjes van zo’n dikke 2km. Binnen die eerste twee kilometer moest je door een poort (te voet aanschuiven dus) en dan nog eens over een bruggetje (weerom aanschuiven). Dan volgde de tweede lus met een U-bocht. Ik begrijp niet goed waarom ze het  parcours niet omgekeerd hebben. Mochten we eerst de grote lus gedaan hebben (met de U-bocht), dan was de grote massa al uitgedund tegen dat we over het brugje en het poortje liepen. Behalve bij de eerste kleine lus, waren de laatste kilometers ook weer dezelfde. Dat vind ik nogal saai en voor een stad als Dendermonde moet toch een parcours te vinden zijn van 10 K ? Of niet.

Maar het kan ook allemaal aan mij liggen, want ik was, zoals gezegd, doodmoe. Alleen toen ik kilometer 9 zag bedacht ik dat ik kon gaan voor een PR. Dat zou wel iets goed maken. En ja hoor, het is gelukt want zelfs mijn brutotijd zat eronder ! 9,6 km per uur ! En dat voor een loopje zonder enthousiasme.

De volgende week ga ik eens goed nadenken over de mail die ik van coach Mario gekregen heb. Ik voel dat ik inderdaad vermoeidheid opbouw en het zou vreselijk zijn mocht ik tegen Antwerpen en Brussel kapot zijn. Tot nu toe voel ik de vermoeidheid wel constant maar een keer ik aan het trainen ben kan ik het toch volhouden. Maar dat mag mij niet overmoedig maken natuurlijk.

De Ten Miles zie ik helemaal zitten. Vorige zondag nog 15 km gelopen dus waarom zou het niet gaan ? Wat ik nog niet ‘klaar’ zie is mijn snelheid voor Brussel.  Nu ‘gooi’ ik er maar wat naar, maar ik mag natuurlijk niet riskeren dat ik daar op kilometer zoveel met mijn tong tegen de grond loop. Doel is nog altijd uitlopen, niet meer en minder. Maar goed, dat zijn zorgen voor later.

Het supergoeie nieuws is dat er voor mij nu echt een zeer rustige periode aanbreekt, zeg maar van meer dan een maand lang. Meer tijd en ook meer uitrusttijd. En ook mei-juni zijn allesbehalve druk. Het ‘ergste’ is echt achter de rug, er komen veel vakantiedagen en Antwerpen en Brussel vallen wat dat betreft ideaal !

Heel eigenaardig, maar ondanks de cijfers kreeg ik van Garmin geen satelietmateriaal : dus geen kaarten en geen grafieken. Iemand enig idee hoe dat komt ?